Хав хар тэнгэрээс цагаахан одод дуслана
Харанхуйд хэн нэгэн нь уйлж байна
Энэ яасан сэвсгэр зөөлөн
Энэ яасан сэрүүн аниргүй
Зохиогч: Урлаг
Бороо зөөлөн шиврэнэ
Бодол сэтгэлийг уяраана
Дурлал намайг дагуулсаар
Дурласан чамд минь хүргэнэ
Харанхуй бүрэнхийн дунд
Сэрүүхэн жиндүүхэн хоёр уулзана
Тэд зүгээр л тамхи татна
Янжуур биш яндан татна.
Хуурцагны түцнээс хуурцаг авлаа
Хуучин магнетфондоо хийгээд чагналаа
хотын гудамжаар баахан холихлоо
хөгжим сонсоод хөгжилтэй алахлаа
Амьдралын цонх харанхуй
Асаах гэрэл тэнд байхгүй
Азгүй дурлалаас болоод
Гэрлийн чийдэн нь шатсан
Аз дутаад би нэг муу авгалдай болон төржээ
Арайл өөр амьтан байсан бол гэж бодон бодсоор
Нэгэл мэдэхэд насыг баржээ
Нисч чадахгүй явсаар энэ насыг элээхнээ
Цагаан цас малгай дээр буулаа
Цантсан цонхонд гэрэл туслаа
Бодолд байсан хүйтэн тэндээ үлдлээ
Бор гитаранд эгшиг дуугарлаа
Шөнө дунд би цонхоор харан зогсоно
Шүлгэн дээрх шиг сайхан харагдана
Тэнгэрт одод улам тодорно
Тэнд хүрнэ гэж би зүүдэлсэн
Чи ногоон өнгөнд дуртай гэсэн
Зүлгэн дээгүүр гүйх ямар байдаг
Зүүлтнээсээ салгахгүй ногоон чулуу
Зүгээр хайртай, дахиад санах уу
Гарах хүсэл алга, гадаа зэврүүн ганцаардалд тэврүүлж
Ганц өдрийг өнгрөөлөө гээл галзуурчихгүй
Гавал дотор минь ганцаас илүү бодолууд зочилж
Гагцхүү би үүнийг л гарах гарц гэж анзаараад ганцаарадалдаа цагаа зарна