Өр зүрнхий шивнэшгүй хайраа чи
Өөр хэнд ч биш наддаа л өгсөн болохоор
Буруу бүхнийг чиниь би хайраараа аргадан байж уучилъя
Буцаад надруугаа эгцлэн хараач
Зохиогч: Урлаг
Эртний заяа төөргөөр учирсан
Энэхэн биеийн жаргал эдлүүлсэн
Насны хань хонгор чамайгаа
Нарт дэлхийдээ хайрлаж явъя
Нарны гэрэлд хүүхэд насыг
Цэцэг шигээ хайрлая
Наашлах цагийн замыг товчлон
Цэнгэлийн дуугаа өргөе
Хонгорхон амраг минь үүрийн гэгээ шиг ирсийм
Харцных нь гэгээнд уярсийм
Хайтан цэцгийн дэлбээ өөрөө
Хайрын үгээ шивнэсэн
Цэнхэр үүлс тэртээгээс ирээд
Цэнгэг усан бороо цайрна
Нэг л өдөр зуныг авчирч
Намайг аргадан зөөлөн орлоо
Тэнгисийн эрэг дээр би ганцаараа
Тэртээд цахлай шувууд дуулсаар
Далайн давалгаан намуухан аялгуунд бүүвэйлэгдсэн
Сэтгэлээ би аргаданхан байна
Эрдэнийн сувдаар үелзэн мяралзах
Эрэг далайн зөөлөн ус хөлийг мимь үнсэнз
Сэвэлзэх салхины үзүүр миами аялгуу
Сэтгэл булаам уянгатай эгшиглэнэ
Анхны үнсэлтийн гашууныг мартахгүй
Амьсгалын тоолонд хайрласнаа мартахгүй
Амраглан явснаа андуурч мартахгүй
Амины үнэтэй дурлалаа мартахгүй
Яагаад ч надад ирэхгүй гэж санасан дурлал минь
Яргуй ургах цагаар намайг зориод ирнэ
Нялх ногооны үнэр шиг аядуу зөөлөн чамайгаа
Насан туршийн минь байгаасай гээд
Цэцэгт талын цэнхэр салхи
Чимээ чагнан түр саатах шиг
Нам гүм болох чинь
Ижий минь ирж явна уу даа