ганцаар зуны богино шөнийг угтлаа
орчих хязгаар тэнгэрт хүслээ тольдлоо
хоосон биегүй мөрөөдлийн ертөнцөд
хөнгөн хөгжимд сэтгэл сэргэн бүжлээ
Зохиогч: Урлаг
Нэг л юм надад дутагдаад байх юм бурхан минь
Нэг л юм үгүйлэгдээд байна чөтгөр гэждээ
Юнаас ч юм бүү мэд хоцроод байх шиг санагдана ээ
Ирээдүйгээс ирэх хүчийг хайж олмоор байна
Ээжээ ээжээ ээжээ
Харанхуйгаас айдаг хүүдээ
Наран манддагыг мэдрүүлсэн
Ээж минь энэрэл минь
Гэрэл гэгээ цацраасан
Гэнэн хонгор бүсгүй чи
Саран гараагүй шөнийн саран
Салхинд зугаалсан хайрын үгсээр
Над руу ойртсон нандин итгэл минь
Хаа ч юм бэ одсон хамаг сэтгэл минь үймрээд
Харанхуй шөнийн дунд хайртыгаа би саналаа
Yдшийн оддын дунд саран ганцаардаад
Yнэнч хайрын амлалтыг үүрдийнх гэж сануулнаа
Чиний эзгүй шөнийн уйтгарт саран доор
Нулимс адил будрах анхны цасан ширхэг
Чиний ирсэн өвлий дурсамж бүхний цаана
Нууц адил хаялах чимээгүй цасан
Цасан доороос өвлийн хүйтэнд
Чиний дуртай цэцэг дэлгэрнэ
Чи тэр цэцгийг даарна гэж бүү ай
Цасан доороос хорвоог бүүвэйлсэн
Эхнээс нь дуустал амсах гэж /хайраа би олсон/
Ийм гашуун байхыг нь төсөөлж /мэдсэнгүй явлаа/
Эцэслэн бичсэн захиаг чинь үдшээр нэг /задлахдаа/
Үг бүрийг нь бэхээр биш нулимсаар бичсэнийг чинь би мэдэрсэн
Сандал дээр суусан бүсгүй
Хэнийг ч хүлээгээгүй сэтгэлээ хүлээсэн
Санаа алдсан тэр залуу
Хэнд ч гомдоогүй өөртөө л тунирхсан
Нараа цонхоор тэртээ алсад харагдах
Жаргаж байгаа нар шиг Нараа
Чи минь намайг орхиод явлаа
Хайрт минь яагаад яваад өгөв дөө