Бэхэнд цэнхэртсэн хурууны минь хээ
Үсэглэлийн дэвтэртэйгээ хоцорлоо
Тохой нь сэмэрсэн дүрэмт хувцас минь
Тооныхоо хүрдтэйгээ аргагүй л үлдлээ
Зохиогч: Урлаг
Зөрөг цэцэг жилдээ ганцхан дэлгэрдэг хорвоод
Зүрхийг минь уйлуулсаар яасан эрт буцав даа
Зүсэрч ирэх зовлонгийн салхинаас урьтаад
Зөвхөн чамайгаа хайрлах л байсан даа
Өглөөн нар мандан шингэдгийн
Учрыг тайлж надад хэн ч хэлээгүй
Үлгэрт гардаг тэр л хайр шиг
Үргэлж хамтдаа байна гэж би бодсон
Өглөө сэрэх болгонд хайраа чамдаа өгөх юм
Өөдөө хөөрөх нар шиг амьдрал минь улам жаргалтай
Өдөр ирэх тусам чи минь үзэсгэлэнтэй болох юм
Өнөр амьдрах та нарыгаа улам хайрлах юм
Дотоод эрчим хүч минь илүүдвэл
Дэлхийн хөрсөнд алгаа хүргэнэ.
Ухаан санаа минь самуурвал
Уулын оргилд гарч дуу аялна.
Тал нутгийг хөндлөн туулсан
Төгсгөлгүй замын эхэнд
Зуугаас доош бууна гэж мэдэхгүй
Салхи зүсэн нисмээр , дүүлмээр
Нэгэн удаа тэнгэрт түймэр дэгджээ
Нэг бус удаа түймэр дэгдэж байжээ
Хамгийн сүүлчийн тэр хүйтэн түймрийг
Даран унтраах шидтэн төрсөнгүй
Төгсөлгүйгээр дурлуулж байна чи намайг
Дуусахгүй мэт өрнүүн энэ л үедээ
Итгэлтэйгээр автаж байна би чамд
Мансууруулах юм үргэлж чиний бүх юм
Ээ одод одоо тэнгэрт орчиж, Олон улс дайтаж байлаа.
Орондоо орох завгүй, Олзолдон тэмцэж байвч.
Ээ хөрст дэлхий хөрвөж,Хөвчин улс дайтаж байна
Хөнжилдөө орох завгүй, Хөнөөлдөн тэмцэж байна.
Зовлон ч үгүй жаргал ч үгүй,зөнгөөрөө байх болов уу
Тэнгэр үнэн газар үнэн эндээс гадна баймаар байна
Лянхуа цэцэг үргэлж мөнхөд дэлгэрч байх болов уу
Баяр ч үгүй гуниг ч үгүй зүгээр л байх болов уу