Цаг хугацаа намайг хүлээхгүй
Гэвч яагаад гэдгийг би мэдэхгүй, хэнч хэлэхгүй ээ
Шөнө алхана, би гав ганцаараа
Тоглож өссөн тэр гудамжаараа, бороо дусална
Зохиогч: Урлаг
Оньсого минь хааяа нойтон байлаа ч уруулаас минь мишээл үргэлж хэзээ ч холдохгүйэ
Усан бороотой тэнгэрийн уудам гүнээс нар нь нуугдан байдаг юм шүү
Даарахгүйэ хүйтэн бороо орсон тэр шөнөөр
Дахиад ирэх дурлал хүртэл сэтгэлд нахиалж байгаа шүү
Наддаа битгий туниарай
Даарахад минь сэтгэл нь жиндэх юм
Өвдөхөд минь дагаад зовох юм
Бүлээцэхэд минь одоо л тайвшрах юм
Эдгэрэхэд минь дагаад хөөрөх юм
Хэн ч хүрээгүй миний уруул дээр
Хүйтэн нулимс түрүүлж яагаад дуслана вэ
Миний хайр надад цөхрөв үү
Миний сэтгэлд үнэн цөхрөв үү
анил болсон замаараа би алхаж явлаа
Модон сандал дээр танихгүй бүсгүй гунигтай харагдлаа
Нулимсыг чинь арчмаар санагдлаа
Учрыг нь мэдмээр бодогдлоо
Нуулгүй хэлэхэд би чамд татагдлаа
Миний happy амьдрал
Тэр надаас үл холдоно
Бид байнга холбогдоно
Шөнөөр шивэрсэн бороо
Үүрээр татрах боловуудаа
Чиний манасан зүүдэнд нь саран түрүүлж гийх болов уу?
Орой бүүдийсэн тэнгэр нь үдшээр цэлмэх боловуудаа
Очоод үнсмээр чамтайгаа өглөө хурдан учирахсан
Зургаан сарын бороо нулимс шиг
Зөөлөн салхины илбээ үнсэлт шиг
Сүүлчийн хонхны дуу зүрхэнд минь цангинах шиг
Сайн байна уу?
Миний сэтгэлийн хайрын үгс багтаж ядан тэрчлэх захидлыг минь задлан унших
тэр агшинд чамайгаа чанга тэврэн үнсье. Би чамайгаа яасан их санана вэ?
Хав харанхуй сэтгэлийг минь гэрэлтүүлэгч, миний сэтгэлийн нар минь чи минь сайн уу?
Чамай анх харсан хаврын эхэн сар
Чамайг анх хөтөлсөн хаврын намуун орой
Чамайг анх урьсан хаврын бүлээн болзоо
Чамайг гэсэн бүхэн над руу ирсэн сар