Сүүмийх зэргэлээнд гэгээ анирлахад
Сүсэглэхийн эрхэнд ээж минь бодогдоно
Хүүгээ ирнэ гээд сүүгээ өргөөд
Хүслээ чилтэл алсыг ширтээ дээ
Зохиогч: Урлаг
Таван хаврын яргуй болж нэг л хөндийл ургасан
Таван намрын навчис болж нэг л молноос хийссэн
Таван жилийг тавин жил шиг хөгжөөсөн
Танхил ч юм шиг хэрсүү ч юм шиг оюутан билээ би
Хүний дайтай яваарай хүү минь гээд
Хүмүүн заяагаа наддаа хайрласан
Хөөрхийлж энхрийлж хайрлаж өсгөсөн
Хүндтэй хоёр буурал минь дээ
Цэцэг дэлгэрэм өгөөжит цагаар
Цээжний гүнд өнгөрснийг бодогдуулж
Цөнгөө түрж хотлыг ундаалсан
Цэнхэрлэн харагдах тэлмэн нуураа
Өчиг үгийг өршөөдөг бурхад минь ээ
Өрөвчхөн эжийг минь урт наслуулж хайрла аа
Өдөр өдрийн наранд цацлаан өргөөд
Үйлс бүхнийг тэгшлэнхэн баярлаж яваг
Ээж минь ээ
Би чамайг хайрлаж харамлаж
Бие сэтгэлээ чамдаа зориулж
Гэнэ хонгор насаа намрын навчис шиг гээчихээд
Гэгээн хүслэн цаламдуулж явандаа
Өнөө өглөө миний дээгүүр
Өнчин ганцхан тогоруу нислээ
Өнчин ганцхан тэр тогорууг
Өөртэйгөө би жишин зүйрлэхдээ
Цэн цэнгийн нулимс нь бороо шиг асгарна
Цээжний амрагаа үгүйлж сэтгэл минь гэглзэнэ
Үүл үүлэн дээрээс алсыг хармаар санагдана
Өнчин цагаан ботго зүүдэнд минь тэшинэ
Зулзаган моддын найган бүжих
Зуны өглөө зүүдлэн сэрлээ
Мөрөөдлөөс салахгүй чинийхээ дүрийг
Мөнгөн шүүдрээс эрж хайж билээ.
Давхраат алаг нүд чинь
Далдын гунигийг үргээнэ
Дасаж танилцсан бидэн хоёр
Даахин хайр аа санагалзана