Толгой өвдөм сүрчигний нялуун үнэр ханхлуулан суух Одноо захирал Пүрэвсүрэнг эд бараа үзэж буй мэт эргүүлж тойруулан сонжоод :
– Үгүй ээ яах вэ материал бол байна гэхдээ засвар нилээд орох юм байна даа гэснээ ширээнийхээ нүднээс нэгэн бичгийн цаас гаргаж ширээн дээр шидээд, үүнийг зааврын дагуу бөглөөд маргаашаас дамжаанд явж эхлээрэй гэж хэлээд гараад явчихав. Энэ үед Цацралын нүүрэнд инээмсэглэл тодорч Пүрэвсүрэнг тэврээд :
Бүжгийн дугуй талбай.Болор бүрхүүл. Бүүдгэр гэрэлтэй танхим.Үдэшлэг. Зөөлөн аялгуу.
Шатаар буух хөлийн чимээ. Хөнгөн алхаа. Гялгар хар гутал. Идэрхэн харцны тусгал…
Буржгар үст. Урт хар даашинз. Оньсого шиг нүд. Галзууруулам улаан уруул.Ягаахан хацарт. Бодно. Хараал ид. Чи, ямар үзэсгэлэнтэй юм бэ?
Яадгийм би хүнийг шилж нөхөрлөдөг муу хүн
Яриа сэтгэл нийлээгүй хэнийг ч
Яарч өөрөөсөө түлхдэг хатуу хүн
Яагаад ч нэмэргүй ээ би засрахгүй хүн
Cайн байна уу ангийн анд минь. Бүтэн дөрвөн жилийн дараа, их сургуулийн аз жаргалтай мөчүүдийн хамтдаа үдсэн ангийн анд чиний амрыг эрэн мэндчилэхэд таатай байна. Чиний бичсэн хайрын захиаг гэнэтхэн би хүлээн аваад, юу бодохоо мэдэхгүй хэсэг бодолд автан суулаа.
Гил хар гэзгээ шилсээр чи минь наддаа ирдэгсэн
Гэрийн чинээ хайраараа өлгийдөн бүүвэйлдэгсэн
Гэрэвших сэтгэлийн нандин утсыг цочоон байж
Гэнэтхэн ирж сэмхэн үүрээр буцдагсан
Миний ихрийн өрөөсөн охин дүүг маань Ниша гэдэг. Ниша бид хоёр адилхан хүрэн шаргал бужгар үстэй, инээмсэглэх үед хацар маань хонхойдог, төрхгүй байдлыг илтгэх үл мэдэг шантгар хамартай, тунгалаг хөх нүдтэй гээд яриад байвал дүр төрхийн хувьд усны дусал мэт хэр баргийн хүн андуурам л даа.
Миний монгол хэлрүү мэс битгий зүглүүл!
Мэддэг хэдэн харь үгээ мунхаглаж битгий гайхуул
Муу ч гэсэн монголоороо муураад ч гэсэн ярьж бай
Миний монгол хэлрүү мэс битгий зүглүүл!
-Эмээ,та яг “Ганнам стайл” –аар бүжиглэж байна гэж хичээлээсээ ирсэн ач охиноо хэлэхэд хаалгаа онгойлгох гээд цоожны нүхээ олохгүй түлхүүрээрээ хаалганы будаг ховхорсон газар бүр хатгаж зогссон би цочин эргэж харав.
“…-Заза, тэгээд өөр захих юм байхгүй юу, одоо уйлж болохгүй шүү… Би Мөнгөөнөөг аваад явж байна. Удахгүй очлоо.” хэмээн Гэрлээд нялх хүүхэд аргадах мэт учирлангүй хэлээд эмнэлгээс холгүйхэн хүүг нь хөтлөн алхаж явтал:
Хорвоогийн хамгийн сонин үдэшлэгт чи очиж үзсэн үү.
Тэнгэр нь хав хар тэр хавийн бүх сар үүл болоод нүүчихсэн
Тийм ахуйн доодтойх бяцхан дүнзэн байшингийн унтлагын өрөөнд
Элдэв дүрстэй тоолж баршгүй олон хүмүүс
