Хүү минь эр болон өсөж
Манант талын цэнхэр алсыг ширтэхэд
Ангилал: Зохиол
Хатагтай Паркер эхлээд ажлын өрөөтэй, гийчний хүлээлгийн танхимтай байраа танд үзүүлнэ. Түүний яриаг тасалж зүрхлэлгүй, энэ байрны саруул сайхан хийгээд энэ дөрвөлжид чилийсэн найман жилийн турш аж төрсөн нэгэн эрхмийн сайн сайхны тухай нүдэнд харагдтал ярихыг нь та өчнөөн удаан сонсоно.
Гадаа бороо асгаран орно, борооны дуслыг элгэндээ чанга тэвэрсэн атигархан шар навчис цардмал зам дээр зөөлөн газардана. Яагаад ч юм бэ усан бороо асгасан ийм л өдөр гэрээсээ гармааргүй цонхоо том нээгээд билэг оюуныхаа доторх тэр ертөнцийн өнгийг бийр будагаар зотон даавуун дээр зураад зураад л баймаар.
Хөндлөн гишгэж, ташуу үсрэхийн эрх чөлөөг
Хүлээтэй бодлоосоо ангижирахын цагт мэдрэнэ
Энэ явдал тун санамсарүй тохиолдсон юм. Гайтай учрал гэхээсээ сүсэг бишрэлээс болсон гэвэл үнэнд дөхөх магадлал их. Тэр өдрийн үдийн алдад би хүнсний зүйл цуглуулахаар зах руу явлаа.
Бүсгүй нүүрээ алгаараа таглан чимээгүй мэгшиж байна. Би яаж дөхөхөө мэдэхгүй, дэмий л сууж байгаа саравчыг нь тойроод зогтуслаа. Уйлж байгаа хүнд ойртоход ийм хэцүү байдаг гэж мэдсэнгүй.
Анх танил эгч маань энэ номыг унших тухай зөвлөж байхад нэг их сонирхол төрөхгүй байлаа. Харин дараа нь санаандгүй байдлаар авч уншсан юм. Уншихгүй нэлээн явж алгуурласны эцэст барьж авсан нь энэ. Энэ номыг шимтэн уншихад нэгэн үл таних хүн ч бас маш их нөлөө үзүүлсэн. Тэр бол уран дархан хүн байлаа.
Миний л санахын эхэнд хүн болгонд ямар нэгэн зовлон байх шиг. Зовлонгийн учир шалтгаан нь чухам юу юм болоо. . . Гагцхан мэдээ орж юмс ойлгож эхлэхийн эхэнд л хэн нэгний зөөлөн,сэмхэн уйлах,санаа алдахыг сонсоод балчир ухааны хирээр ойлгохыг хичээх,заримдаа шаналах. . .
Танд нэгэн түүх ярьж өгье. Чөлөөлөлд хүрэхийн тулд Нигамананда хэдэн сарын турш Бенарест сууж, чанд нарийн хатамжлал үйлдэж байв. Нэгэн өдөр тэрээр маш их өлсчээ. Гэвч огт идэх юмгүй байлаа. Тэрээр арвин тансаг идээ ундны охин тэнгэр Аннапүрнад дотроо аниргүйгээр: “надад яагаад идэх юм огт байдаггүй юм бэ?” гэж хэлжээ.
Амьдрал чинь ингээд дуусаж байна. Өмнө нь минийх дуусаж байх шиг санагдаж байлаа. Санаж явсан бүхнээ санаж явсаар дууслаа. Мартсан дурсамжаа эргэн санаад ч нэмэргүй бүрмөсөн мартсан нь дээр. Хэнээс ч илүү гарсангүй. Зөвхөн, ганцхан гэдэг тэр юу болохыг мэдсэнгүй.