Ганцхан удаа…. ганцхан удаа гээд өвдөг сөхрөн сууж гадуур хувцасны минь уртхан ханцуйнаас зууран тэр бүр ил гаргаад байдаггүй нулимс хэмээх гашуун усыг урсган суугаа өндөр чийрэг залууг харахад буруу хийгээгүй зүрхийг минь хурцхан иртэй зүүгээр сүлбээд авах шиг болож нүүрээ буруулаад төмөр хаалганы цоожыг мултлан гарч одлоо. "Жаргалтай амьдрал минь баяртай" гээд гэрээс гарахад “дахиж ирэхгүй” гэж сэтгэлдээ шивнэхийг минь мэдэх шиг ардхан талд төмөр хаалга тас хийн хаагдаж орцны бүүдгэр гэрэл бөхсөн сэтгэлийн минь гэрлийг орлон ёлтойно.
Яагаад ч юм энэ л өдөр ойрд будраагүй хөвсгөр цасан бударч тэртээд үлдсэн дурсамжын тойргоор эргэн алхуулна. Хайрын үгсийг шивнэлдэн зугаалсан хотын гудамж, биднийх мэт өмчилсөн тэр богинохон сандал одоо ингээд харахад бүх зүйл өөрийн гэсэн өнгө аясаа гээж сайн муугаар өөрчлөгджээ. Чи бидэн ч өөрчлөгдөж. Гэхдээ сайхнаар биш нь харамсалтай.
Утсанд ирэх дуудлага бүрээс залхан савхин хавтасанд байх нимгэхэн хар утасны улаан товч дээр удаан дарж унтраахдаа сэтгэлд бадамлаж байсан хайр сэтгэл хэмээх зүйлийн унтраах улаан товч дээр маш алгуурхнаар гэхдээ зүрхшээн байж даран унтраачихлаа. Хүн бүрийн л ярьж хүсдэг зарим нэг нь (энэ эгнээнд өөрийгөө багтаагаад) хайраас зугатааж, зарим нэг нь түүнийг хүсч тэмүүлж, зарим нэг нь түүнээс болж зовон зарим нь хайраараа л жаргадаг. Гэтэл тэр хайр гэгч яг юу юм бэ гэсэн асуултыг өөртөө тавиад хэтэрхий удаан алхсан ч хариулт хэмээх зүйлийг олсонгүй.
Хайр гэж юу юм бэ?
Түрүүхэн л цээж даван нүдний аяганд хураад байсан нулимсан дусал ч одоо ор мөргүй арилж зүгээр л уйтгар гуниг сэтгэлийг эзэмджээ.Өөрийн ухаангүй гөлрөн зөвхөн урагш алхалсаар хэдэн цаг ч өнгөрснийг бүү мэд. Цонхондоо хар халхавчтай машин хажууд ирэн цонх нь аажмаар онгойн хууз сахалтай ширүүн төрхтэй залуу
-Бүсгүй явах уу? гэхэд сэхээ орж
-Үгүй гэж сонстох төдий хэлээд түүнээс зугатан түргэлэн алхахдаа харанхуй шөнөөр ганцаархнаа алхахад хүргэсэн түүнийг бодон гомдлын эзэн зүрхний хаалгыг чимээгүйхэн тогшлоо.
Түргэн түргэн алхалсаар хаашаа очихоо шийдэж ядан зогстол "Амгалангийн өргөө" гээд ногоон гэрлээр чимэглэсэн зочид буудал байхыг харж элдвийг бодолгүй орж намуухан инээмсэглэх бүсгүйд мөнгөө тушаан түлхүүр аван заасан өрөөнд орлоо. Тэрхэн мөчид яагаад ийм шийдвэр гаргаснаа ч мэдсэнгүй. Уг нь энэ Зочид буудал хэмээх зүйлд хэзээ ч орохгүй гэж боддогсон. Ээжийндээ эсвэл найзындаа очиж болох гэтэл хаашаа ч явалгүй энд ирчихлээ. Бүр мөнгөө ч өгчихлөө. Бүх л зүйл нь ногоон өнгөтэй, эвлэгхэн тохижуулсан нэг өрөөнд орон булангийн буйдан дээр суун хамтын амьдарлын арван жилийн алдаа оноогоо эргэцүүлж эхлэхдээ өөр бусад хэний ч тухай бодохыг хүссэнгүй утсаа салгасан чигтээ хорвоогоос жаахан ч гэсэн холдохыг хүслээ.
Нэг л өглөө сэрээд хэнтэй ч ярилгүй арав хоносноо мэдэрч утсаа асаахад хэд хэдэн дуудлага, мессеж угтлаа. Утасны дэлгэцэн дээр зурайн харагдах мессеж болгоныг уншиж суусан би нэг л мэдэхэд 15 жил магадгүй түүнээс ч өмнө уйлж суусан гэмтлийн эмнэлэг хэмээх уйтгар дагуулсан байшингийн урд ирчихсэн байлаа. Цээжинд оволзох атгахан зүрх айсандаа байж ядан тийчилж магадгүй өөрөө өөртөө уурлан сэтгэл минь давчдана. Царайнд минь тогтсон айдас бас гунигийг олж харсан юм шиг болгоомжлон байж өөдөөс ширтэх цагаан халадтай сувилагчаас Мөнх-Амгалан …. Мөнх-Амгалан хаана гэж дутуухан асуухад бүсгүй
-Аан. Мөнх-Амгалан гуай гайгүй ээ. Би таныг хүргээд өгье гээд урд гаран алхахад хайртдаа хүрэх тэр л зам өнгөрсөн 10 жилээс ч удаан санагдана. Цагаахан хаалга алгуурхан онгойход зовиуртайхан байх хайрт минь нулимстай нүдээрээ ширтэн харцаараа уучлал хүсэхэд хажууд нь чимээгүйхэн сууж гараас нь атгаад мөрийг нь түшлээ.
-Чамайгаа ирнэ гэж мэдэж байсаан. Намайгаа… гээд үгээ дуусгаагүй байхад нь амыг нь гараараа таглаж зүгээр л нүдээрээ дохиж нулимсаараа энгэрийг нь норгоод "Ганцхан удаа" гэж хэлчихээд бөхсөн гэж бодсон итгэл минь сэргэн байхыг мэдэрлээ.
