Оддын доор хуучрах эрт урьдын домогтой
Онгон уулаа тэврэх шиг ижий таны төрхтэй
Бүстийн цэнхэр нуураа санаад байна
Бүртийж хоцорсон ээжээ үгүйлээд байна
Зохиогч: Урлаг
Нар сарны ивэлсэн сүү
Бялхаж мэлтэрсэн агар завья
Намиа салхины мөнгөн уулаа
Бүртээж номхорсон булаг рашаан
Алтайнхаа уулсыг юугаан болгоод
Асарлуулан сүмбэрлүүлэн зүүдлэв ээ би
Аавын минь заяатай нутаг болооод
Амгалан нойрондоо зүүдлэв ээ би
Аяа хөөрхий алдрай мин уу зээ
Ургуулан ургуулан бодоход минь
Уул шиг нөмөртэй аав минь дээ хө
Нутгийн тахилгатай овоон дээр
Нуруутай жаахан Зотол минь ээ хө
Ураг нагтэй Монгол түмний минь
Уурга барьсан адуучны удам
Тужийн нарс Халхын голдоо
Уухай дуулсан цэрэг байсан
Намрын бороо та надад юу шивнэв
Навчис мөчир та юу шивнэв
Настай ээжийн минь сургаалт үгийг
Надад та шивнэн дамжуулав уу
Үлэмжийн чанар төгөлдөр
Өнгө тунамал толь шиг
Үзэсгэлэнт царайг чинь
Үзвэл лагшин төгс маань
Үнэхээр сэтгэлийг булаанам зээ
Эрдэнэ засгийн унага нь
Эрэмгий болоод жороо доо
Элст манхнаар нутагтай
Эмгэн буурал ээжтэй
Хэрлэнгийн барьяа л гэж ахын минь үү нутаг
Хөхрөн хүдэнтсээр харагдана билүү зээ
Хэрлэн гэгч гол мину хөөрхий
Хэнтий Хаанаас эхтэй билээ зээ
Зээ, уяхан замбуу тивийн наран нь
Энэхэн бүх дэлхий даяхнаараа
Мөхдөлгүй мандсаар байдаг л билүү зээ, та мину зээ