Гэр дүүрэн гэгээ татуулсан
Гэргий зандан бүсгүй чи минь дээ
Гишгэсэн газартаа цэцэг ургуулсан
Гэзэгтэй зандан тэнгэрийн бүсгүй еэ
Зохиогч: Урлаг
Зїрийн хэвлийгээс л зөөлхөн борлог уулс харагдана
Зөөлөн бїївэй сэтгэлтэй эмээгийн минь нутаг аа
Зїрхэн бор гэрийнхээ утааг тэнгэрт тэшїїлэн
Зөөхий идээгээ дэлгээд дөрөөн чимээ чагнаа даа
Хослохын заяанд учирсан
Ховорхон хань минь чамайгаа
Хажууд гэрэлтэн суухад минь ч
Харцандаа үгүйлэх шиг санагдана аа
Сэрвэй хүрэн уулсын залаа
Сэтгэлд тодхон майхан цахираа
Сэмрэх орчлонд хүйгээр холбоотой
Сэрүүн дулаан өлгий нутаг аа
Үрээн хайрлах сэтгэлээр
Уужим орчлонг хамтад нь хайрладаг
Хүнийг мөнхрөөх рашааныг
Хүү минь олно гэж боддог ээжий минь
Өхөөрдөн энхрийлэнхэн даахийг минь үнэрлэн
Өвөр дээрээ бөөцийлөн эрхлүүлж
Өөжин дээр минь эсгийгээр үнэг хайчлан домносон
Өвгөн буурал аав таныгаа
Алтан нарыг тооноо гээд
Алаг дэлхийг гэрээ гэвэл
Хөх тэнгэрийг мөрлөн өндийсөн
Хос багана нь чи бид хоёр оо
Хавар хаварын яаргуй болж нэгэл хөндийд уурагасан
Таван намарын навчис болж нэгэл модноос хийссэн
Таван жилийн тавилан юм шиг хөгжөөсөн
Танхилч юм шиг хэрсүүч юм шиг оюутан билээ би
Хүний дайтай яваарай хүү минь гээд
Хүмүүн заяагаа наддаа хайрласан
Хөөрхийлж энхрийлж хайрлаж өсгөсөн
Хүндтэй хоёр буурал минь дээ
Хайрт минь чи бидэн хоёрыг
Хамтдаа амьдраасай гээд
Хан тэнгэрт жигүүр дэвсээр
Хаврын шувууд дуулалдсаар ирлээ