Энэ өдрийг мартаж чадахгүй нь
Ээдсэн гуниг хоолойд зангираад
Харилцуур утасаа байсхийж шүүрээд
Харин ердөө өөрөө өөрийгөө мэдэхгүй нь
Зохиогч: Урлаг
Чимээгүй шөнөөр хорогдон дассан ч
Чамайг баяртай гэсээр надаас холдоход
Тэр минь бодол санаанд минь тэвчих аргагүй
Сэрүүн бухимдал ноёлон бослоо
Униартана цэнхэртэх уулс толгодоо
Утаа нь суунаглан харагдах бор гэрээ
Хойморт заларч гэр дүүргэх аавыгаа
Хошуу ….сэн хүүгээ эрхлүүлэх ээжийгээ
Шөнийн гэгээн зүүдэнд минь
Хөтлөлцөөд надтай гүйдэгсэн
Өдрийн ариун бодолд минь
Гэрэлтээд дандаа буудагсан
Өө чи сайн
Бодож байна бүтээж байна миний чи сайн
Сайн хүмүүсийн төлөө байна
Шалдаа буулгүй чигээрээ явдаа
Тэр өдөр болзоондоо очиж чадаагүй ээ би
Тэсэлгүй чамайгаа холоос хараад буцсаан
Тэнгэрээс дөнгөж буусан цагаан хун шиг
Тэврээд авмаар маш өнгөлөг чи байсаан чи байсаан
Хаврын бүлээн бороо надтай цуг норсон
Хайрын анхны зурвас бэх нь урсаж бүдгэрсэн
Ширээны ард сийлсэн үг бүхэн түүх өгүүлж
Чиний тухай бодол хайрын дуу болж эгшиглэнэ.
Чамайг бодсоор нулимсаа арчин суухдаа
Гэнэт чамайг ороод ирнэ гэж санасангүй
Гурван жил итгэл алдалгүй чамайг хүлээсэнсэн
Миний хуриман дээр ирнэ гэж санасангүй…
Амгалан цээжинд цохилох өр зүрхийг минь гийгүүлж
Амрагийн халуун хайр надад нар болон гэрэлтээд
Ариухан үнэнч дурлалдаа зүрхээ жаргааж явбал
Амьд яваа насны нэгэн жаргал болно.
Гол ус намуухан урсана
Галын дөл намуухан дүрэлзэнэ
Гоо бүсгүй намуухан инээмсэглэнэ