Усны шувууд буцаж нутгийн нуур нь эзгүйрсэн
Уйтай намрын бороо гуниг шивнэсэн энэхэн орой
Сайхнаас тань сайхан чиний тухай дурсамжийг
Санан санах мөрөөдөлдөө сэтгэлдээ би дуу болгон шингээлээ
Зохиогч: Урлаг
Миний сэтгэлийн нууцхан хайр
Учрал гэдгийг хэзээ ч үзэхгүй ээ
Хүсэл хэвээрээ зүрхийг минь догдлуулсан
Хан хурмастын гоо дагина байж дээ
Гуниг хүлхсэн алаг нүдний чинь доор
Нулимс тоссон нэгэн мэнгэ байдаг
үймэрсэн сэтгэлийн цангааг гарган эрхлэхээр
үрчлээтэж амжаагүй зовхийг чинь би үргэлж зүүдлэх юм
Наран саран ээлжлэн ээлжлэн
Нэг л мэдэхэд насыг нэмнэ
Нүгэл буяныг дэнслэн дэнслэн
Нэг л мэдэхэд жилийг тойрно
Тогтуун дөлгөөн зантай
Тэнгэр аавынхаа хайранд умбаж
Тоонот гэрийнхээ хойморт
Тоглож өссөн есөн шагай
Бодож байсан сэтгэлээ ярин байж үнсье
Болчимгүй сулрах зүрхээ харан үнсье
( Хайраа өгснийхөө төлөө чамайгаа үнсье, үнсье
Ханилж суусан чамдаа би хайртай) 2 удаа
Тоосны үзүүрээс аавыгаа
Харах гэж зөнгөө би хуурна
Товолзтол хатируулсаад ирнэ гэж
Сэтгэлээ хүү чинь аргадна
Яг чам шиг амьдарч үзэхсээн
Яваад өгдөг буцаад ирдэг
Алдуурсан сэтгэлийг минь аргадах уу
Шаргал навчистай хамт
Цаст хайрхан хөвч хангай элсэн манхан
Цагийн уртад хувираагүй эгэл төрхтэй
Уул ус, ургамал амьтан буурал дээдэс минь
Уртын дуу, хүлгийн тоостой эх орон минь
Жаргалаа би зовлонтой эндүүрээд
Замын дунд сэгсэрч орхио юу
Жаргах нарыг ургахтай нь андуураад
Жаахан чамайгаа гомдоож орхио юу