Хээнцэр цэцгийг дур мэдэж тасалхыг ч хорихгүй
Содон хүнд дуралхыг хэн ч хорихгүй
Хэнэггүй аашаараа чи бүхнийг шийдээд
Хөлгүй далайд живж хөл алдан унавдаа
Зохиогч: Урлаг
Цамцныхаа захыг босгоод алхана даа би
Царай орсон хотын гудамыг өнгө ортол би сэлгүүцнэ
Цаашаа яваад хаа хүрэхээ мэдэхгүй байна
Цаг хугацаа илүүдээд байх шиг санадаад байна санагдана
Эрхлээд ханадгүй зүрхээн би яалтай
Энхрий дөлгөөн бүсгүй минь
Энгэрийн чинь үнэрийг мартаж чадамгүй
Энэ л насаараа гуниж явах нь дээ
Нүүдлийн шувуудын хойноос гуних хүн олон ч
Нүднээс далд ганцхан ижий минь намайг бодно
Энэ орчлонгоор дүүрэн ээжээ гэж хашгирвал
Ижий минь л ганцаар миний дууг танина байх даа
хэзээ нэгэн цагт үхэл ирэхийг мэддэгч
хэн ч түүнийг хүсэлгүй амьд явахыг хичээнэ
хувь тавилангаа дагаж насны чинь тоо гүйцэхэд
хумхын тоос шиг аяндаа алга болно оо чи
Толгод хөтөлсөн нүүдэл нь
Бодолтой минь дэндүү адилхан
Тоорой шаргал говь минь
Ээжтэй минь дэндүү ижилхэн
Ихэмсэг бардам зангаа чиний босгон дээр гээж
Инээд алдан орохдоо даанч би дуртай
Чийр болсон алдар хүнд чихний ээмэгээ тайлчихаад
Чиний л хайртай бүсгүй болох би дуртай
Урсгал ус нь болортон цалгиж
Ургамал өвс нь ногоорон халиурсан
Уудам цэлгэр хангайтай билээ
Алтан элс нь шижиртэн үелсэн
Ам дамжин зохиож атаархана
Алдартан гэж цоллон атаархана
Авгай хүүхдэд ховлож атаархана
Алсын зайнаас бичиж атаархана
Шүүдрийн ус шиг ариухан байдаг сэтгэлт олны зураг минь
Сэлүүхэн голын урсгал шиг нэгэн зүгт оргилноо
Үүлс алсрах тэнгэрээ шүтсэн өнийн сайхан заншилаараа
Үйлс урмаар сэргээсэн өөдрөг олны сэтгэл юм