Яг чам шиг амьдарч үзэхсээн
Яваад өгдөг буцаад ирдэг
Алдуурсан сэтгэлийг минь аргадах уу
Шаргал навчистай хамт
Зохиогч: Урлаг
Цаст хайрхан хөвч хангай элсэн манхан
Цагийн уртад хувираагүй эгэл төрхтэй
Уул ус, ургамал амьтан буурал дээдэс минь
Уртын дуу, хүлгийн тоостой эх орон минь
Жаргалаа би зовлонтой эндүүрээд
Замын дунд сэгсэрч орхио юу
Жаргах нарыг ургахтай нь андуураад
Жаахан чамайгаа гомдоож орхио юу
Энэ орчлонд нэг насыг нэмлээ
Цэцэг ургах шиг цасан охид өслөө
Гоёл чимгээ зүүсэн ногоон гацуур
Гоо сайхан аз жаргал гялалзана
Уртын уянга дуу нь эгшиглэсэн
Тунгалаг Онон мөрөн минь
Уудам талын зүрхэнд булгилсан
Өргөн их уулс нурууд минь
Дөрвөн хөлтэй зовлого болж төрсөн минь
Хөх чоно миний буруу юу
Дөт замаар хоол хайгаагүй шүү би
Эр чадал хурдаараа амь зуудаг
Үүрийн гэгээ намайг сэрээхэд
Би чиний халамж хайрыг чинь сансаар
Сэтгэл минь бээр ч байна бүхнийг умартан
Өөрөө өөртэйгөө чиний тухай ярих юм
Энэ орчлонд чамайгаа би
Минийх гэдэгийг чинь мэдсээр байж
Хэзээ чамдаа илчлэх болсноо
Харин ердөө би ухааршгүй
Алаг зүрхэндээ чамайг би бодон сэрхэд
Ахин унтаж чадахгүй нэг л мэдхэд өглөө болчих юм
Орон гэртээ ч тогтохгүй оргилуун тэр үед
Орчлонд би чамайгаа үгүйлнэ
Өнчин дэрэн дээр нойр хулжаад
Өнийн ирээдүйг сэтгэн байхад минь
Өөрийн эрхгүй чи минь бодогдож
Өр зүрх минь чам руу тэмүүлнэ