Чингис хааны говь нь хө
Тэнгис далай шиг долгилноо
Хуурай шаргал манхнаар нь
Хулан тахь нь цойлноо
Зохиогч: Урлаг
сэм сэмхэн сэтгэл үгүйлэн дуулан хүлээнэ
сэрүүхэн намрын үдэш зүүдлэн хүлээнэ
зөөлөн бороо сэтгэлд шивэрсэн ч чи ирээгүй
зүрхээ аргадан дуулан хүлээсэн ч чи ирээгүй
Сэрүүн намрын хүйтэн бороо
Сэтгэл юугий минь хөргөөд одлоо
Алаг нүдэн чиний дүрийг
Аюулхайд минь зураад арилгалаа
Шивнэн шивнэх дуугий чинь
Шимтэн шимтэн сонсохдоо
Үнэн хайрын сэтгэл догдлоод
Үүр цайхыг би мэдсэнгүй
Харь холын олон оддыг тоолж яаж барах вэ
Хан хорвоогийн зовлон жаргалыг туулж яаж дуусах вэ
Амьдралын их нугачаан дунд тоотой хэдэн нөхөд минь
Алдаж онож унаж боссон ч хамтдаа л байсан
Ханын хөндийн тулаан дунд
Халхын голын шуурган дунд
Анд Зөвлөлтийн дайчидтай
Хамт дандаа явсан юм
Элэг зүрхнээс уяатай
Энхрий Монгол нутаг минь
Эцэг эхээс заяатай
Эрдэнийн алтан өлгий еэ
Итгэлт сайхан хань минь дэргэд ч
Танаараа л дутаж явнаа би
Эвийлж хайрлах ээж минь байгаа ч
Таныгаа л үгүйлээд байх юм
Хуурай газрын хөрсөнд нь ээ хө
Хөсрийн өвс ч ургахгүй шүү дээ
Угаас унэнч сэтгэлгүй боловоос
Учирсныгаа зовоох л байлгүйдээ
Hari holiin olon ododiig toolj yaj barah ve
Han horvoogin zovlon jargaliig tuulj yaj barah ve
Amidarliin ih nuhachaan dund tootoi hedhen nuhud mine
Aldaj onoj unaj bosson ch hamtdaa baisaan