Алдаж явсан ч чиний аав хүн шиг хүн байсан гэж
Та минь дандаа дурсан ярьдаг юм
Алхаж яваа нь аавтайгаа адилхан шүү гээд
Энхрийлж намайг зүйрлээД байдаг юм
Зохиогч: Урлаг
Галуун цуваа хөвөрсөн
Голын ус нь мэлтгэнсэн
Ганган байгаль хосолсон
Гоёхон намрын өнгө юм
Бороо шивэрсэн Москваг санаж байна
Бодол болсон зургийг чинь харан сууна
Тэгэхэд чи минь минийх байсан юм
Түүнээс хойш их хугацаа өнгөрчээ
Алс хол хүний нутагт
Ээжийдээ эрхлэнхэн зүүдэллээ
Таныг тэнгэрийн нартай хамт
Талын цэцэгстэй хамт
Цэцгийн сайхныг би зөвхөн нугаасаа түүлээ
Цэнгэлийн дууныг би зөвхөн талаасаа сонслоо
Хүлгийн хурдныг би зөвхөн сүргээсээ барилаа
Хүүхний царайлагийг би зөвхөн Монголдоо харлаа
Мичэд гялс хийн анивчих тэнгэрийн орноос гарсан хайр
Хүрээд наддаа ирсэн ч гэлээ хүнийх л байж дээ даанч
Хатуу ч гэлээ үнэн л байж дээ
Салхинд саатан эсгэрэх хорвоод санасан жаргалаа би
Миний зүүдэнд тохиолдсон тэр нэгэн явдал
Мартагдашгүй гунигт ая, аялгуу авчирна аа
Ая дуугаараа л тэр зүүдээ чамд өгүүлэхгүй бол
Ам тангараг гэж ойлгохгүй өнгөрөх буй за
Ариухан гэнэнхэн уйлж дуулж эрхэлсэн насандаа
Алдрайхан чамдаа анхны хайрынхаа үгийг хэлсээн
Хөврөн урсах бодлын зэрэглээ зөвхөн чиний дүрийг ургасаар
Хүслийн тэвчээр эрхгүй алдраад сэтгэлдээ ганцхан чамайг хайрласаан
Чөтгөр шүгэлсэн түүнийгээ март
Нулимсаа арчаад над руу нэг хар
Чин үнэнийг хэлье тэр чамд хайргүй
Чимээ чагнаж хүлээх хэрэггүй
Тэнгэрийн ододыг хэд л гэж тоолсоныг
Тэргэл сарны туяатай чи санаач
Хайртай гэсэн үгээ хэндээ л гэж хэлсэнээ
Халуун зуны цэцэгтэй чи санаач