Ширээн дээр байх тэр зурвастай
Чи гэх хүн надаас холдож дээ
Уучил намайгаа гэх үгсийг
Уншин зогсох тэр нэг өглөө
Зохиогч: Урлаг
Шаргал үстэй хөөрхөн охин миний өмнүүр
Хурдан хурдан алхаад өнгөрлөө
Түүнийг хасан миний сэтгэл
Юу ч хийж чадалгүй түүнийгээ алджээ
Нар гарлаа нойрноосоо сэрлээ
Нар туссан цонхоор би харлаа
Хүн бүхэн инээсэн хотоор
Хөгжилтэй би алхаж явнаа
Хагацалыг энэ биеэрээ туулсан
Ааш нь цайлган алрайхан бяцхан үрс
Өмсөх идэхийн өлийг үл дааж
Өрнөлт хорвоод хоргодон өдрийн төөрүүлнэ
Чи яг миний бодсон шиг биш байсан болохоор
Би яг чиний санасан шиг биш байсан болохоор
Гэнэдээ л биз дурлалдаа
Гэгэлзээ л биз хайрандаа би чинь
Мансуурах шахан үнэртэх чиний
Тансагхан үнэрт хонгор үс
Хайр сэтгэл энэ бүгд
Алс хол нисэн одлоо
Харахад бид энгийн байлдагч
Хацар бор даруухан хөвгүүд
Харин цаанаа хат суусан эрчүүд
Халирах айдасгүй тусгайгийн дайчид аа
Чиний нүднээс гунигаа нууж зугтаахыг би хүсэхгүй
Чиний өврөөс чимээгүйхэн явахыг би хүсэхгүй
Чихэнд чинь янагийг үлгэр шивнэж чамдаа би эрхэлмээр би энхрийлмээр
Бусдад би дурлачихаад байна, амраг минь
Бурууг өрсөж надаас битгий хайгаач
Хагацах гэж яарсан сэтгэлээ дагаад би
Халуун янагийн болзоонд чамайгаа орхиод гарлаа
Сүүдэргүй ертөнцөд сүнс минь тэнэж
Сүүлчийн үгс минь салхинд гээгдлээ
Хайрлаж байсан бүсгүй дарсны амт
Халуун хүйтэн замбуулинд алдарлаа