Зовлон минь чамд өгөх цэцэг шиг норлоо
Зовлон минь чамд очих сэтгэл шиг хорилоо
Зовлон минь чам руу явах зам шиг бүдгэрлээ
Зовлон минь чамд хэлэх үг шиг бүдэрлээ
Зохиогч: Урлаг
Далдуур намайг муулан явагч новш минь чи хүрээд ир
Дарсны халуунд үгээ мэдэхгүй нус минь чи гараад ир
Хорон санааны үүр болсон хог шаар чи хүрээд ир
Хүүхэн архинаас бусдыг мэдэхгүй хорт могой чи гараад ир
Амьдралын ширүүн нугачаанд
Ахин дахин хөл алдахгүй ээ би
Амжиж босоод шантралгүй
Аажуухан тайван алхана даа би
Давалгаа мэт өндийнө
Дараагийн эгшинд замхарна
Замхрав хэмээн арилахгүй
Заяа сөрөн өндөлзнө
Шар үстэй царайлаг охин байсан
Шал дэмий бүтэн жил хүлээсэн
Анх эхлээд тэр намайг гуйсан
Арван сар хамт тэгээд байсан
Онгон тайгын сарнай шиг
Ариун танхил гэргий минь
Оюун эрдэнийн хэлхээ шиг
Нулимсанд нь мэлмэрнэ
Би бол хүн хэн нэгний хуулбар мөн бас адилхан бүгд адилхан
Нэг нүдээр чи нэг нүдээр би
Цагаан хар үүлэн дунд бөхийж нуугдсан бараан үүлнээс нь айсан
Чи надаас айна би тэрнээс айна
Би бол хүн хэн нэгний хуулбар мөн бас адилхан бүгд адилхан
Нэг нүдээр чи нэг нүдээр би
Цагаан хар үүлэн дунд бөхийж нуугдсан бараан үүлнээс нь айсан
Чи надаас айна би тэрнээс айна
Өдөр бүхэн хүний дурсамж
Удаан хүлээх миний гудамж
Хэзээ чи над руу хархуу
Хэлэх өдрийн нар чинь ирэв үү
Цагаан үүлэн дээгүүр
Замын машин дундуур
Чамаас түрүүлж би гарлаа
Цагаа орхиод гарсан