Өглөө босоод би гэрээсээ гарлаа
Өдөржин гадуур сэлгүүцлээ
Үдийн алдад би нэгэн хөөрхөн бүсгүйтэ
Нүүр тулаад зөрөөд өнгөрлөө
Зохиогч: Урлаг
Амьдрал надад аз жаргал бэлэглэсээр
Алгуурхан би түүнийг шимтэн амталдагсан
Зүрх минь надад хайрыг байнга мэдрүүлсээр
Зөвхөн би түүнд өөрөө үргэлж тэмүүлдэгсэн
Үлэмж хорвоогийн өнгө сайханд
Үнэн сэтгэлээр шимтэн өссөн ч
Үнэр тансагхан гоёхон цэцгийн
Өргөсөнд хатгуулж боломгүй хүмүүс минь
Зовлон минь чамд өгөх цэцэг шиг норлоо
Зовлон минь чамд очих сэтгэл шиг хорилоо
Зовлон минь чам руу явах зам шиг бүдгэрлээ
Зовлон минь чамд хэлэх үг шиг бүдэрлээ
Далдуур намайг муулан явагч новш минь чи хүрээд ир
Дарсны халуунд үгээ мэдэхгүй нус минь чи гараад ир
Хорон санааны үүр болсон хог шаар чи хүрээд ир
Хүүхэн архинаас бусдыг мэдэхгүй хорт могой чи гараад ир
Амьдралын ширүүн нугачаанд
Ахин дахин хөл алдахгүй ээ би
Амжиж босоод шантралгүй
Аажуухан тайван алхана даа би
Давалгаа мэт өндийнө
Дараагийн эгшинд замхарна
Замхрав хэмээн арилахгүй
Заяа сөрөн өндөлзнө
Шар үстэй царайлаг охин байсан
Шал дэмий бүтэн жил хүлээсэн
Анх эхлээд тэр намайг гуйсан
Арван сар хамт тэгээд байсан
Онгон тайгын сарнай шиг
Ариун танхил гэргий минь
Оюун эрдэнийн хэлхээ шиг
Нулимсанд нь мэлмэрнэ
Би бол хүн хэн нэгний хуулбар мөн бас адилхан бүгд адилхан
Нэг нүдээр чи нэг нүдээр би
Цагаан хар үүлэн дунд бөхийж нуугдсан бараан үүлнээс нь айсан
Чи надаас айна би тэрнээс айна