Сэрүүн намрын зэврүүн орой
Улаан навч хел дор уналаа
Зэрвэс бодсон сэтгэлд минь
Урсах цагиин нулимс баила
Зохиогч: Урлаг
Хорвоо дэлхийг уярааж чадах
Хосгүй сайхан дуугаа зохиоё
Тал шиг дуундаа бүгдээр хөлчүүрч
Дандаа залуу явцгаая цөмөөр
Та нар надад итгэхгүй л байх
Уруулынх нь тод улаан өнгө
Царайных нь гэрэлт хасын өнгө
Харцыг минь булааж зүрхийг минь зүслээ
Хаана нуугдаж надад харагдсан бүсгүй вэ чи \х2
Сувдан шигтгээн дундаас мэлтийх
Эрхэсийн саран тэнгэрийг чимлээ
Сургийн газраас дурсан суугаа миний
Хайрын толинд чиний царай туяарна
Зөрөөд өнгөрөх тэрхэн зуур
Зүрх сэтгэлд гэгээ татсан
Зүрх сэтгэлд гэгээ татсан
Хараад өнгөрөх тэрхэн зуур
Нулимсаа арч охин минь битгии уилаач
Нар руу харж инээмсэглээрэи
Алтан наран чам уруу мишээж
Аргадан дуулахыг нь сонсоорои
Орой дээрээс зулай төөнөн ээх наран
Оргим эрдэм соёл ундрам эх үеийн
Улам өргөн ч өрөөндөө сургах хүсэл
Ургах бүрдээ уужим хорвоод мандав аа
Хүсэж мөрөөдөж явахгүй юм бол
Хүн байгаад яах юм бэ
Насаараа үнэнч явахгүй юм бол
Найз гэж байгаад яах юм бэ
Итгэл сэтгэлээрээ би чамд үнэнч байя
Энхрий хонгор минь болооч
Гунигийг минь тайлж чи үг хэлэхгүй байхад
Гуйсан болгоныг чинь зөвшөөрч би чадна гэж үү?
Чамайг ярих болов уу гэж
Цаг харан удаан хүлээлээ
Yнэнч сэтгэлийг минь шалгах гэсэн мэт чи минь
Yдшийн бүрий үүрийн гэгээ намайг нөмөрлөө