Одод чимээгүйхэн гялалзаж байна
Тэнгэрт олууллаа амьдарч байна
Харин ширээн доор хэн нэгэн нь нуугдана
Харанхуй буланд хэн нэгэн нь уйлна
Зохиогч: Урлаг
Салхиа дагаад ганхдаг
Саруул дэнжийн цэцэг шиг
Сайхан амьдрарья гэхэд
Санаснаар болдоггүй хорвоод
Чамайг xэтэрxий xайрласан миний зүрx буруутай юу
Чам руу дэндүү тэмүүлсэн миний зүрx буруутай юу
Чиний сайxныг олж xсарсан миний xарц буруутай юу
Чин xайрыг минь ойлгож чадаагүй чи эсвэл буруутай юу
Зүрх минь бундан хэлбэртэй
Зүрхэн дэх хайр минь бурхан галбиртай
Үнсэх минь уруулын дардастай
Үгүйлэх минь нар саран явдалтай
Арван наймт минь битгий уйл
Ахиад дурлал ирнэ гэж итгээрэй
Бүтээгүй энэ хайрын шаналалыг
Бүлээн нулимсаар угаахгүй
Чамайг орхисон түүнийгээ мартаарай
Цагийн зүү намайг хүлээхгүй яарна
Цаг мөчтэй уралдан бүгдийг амжуулна
Амжилтын галт тэрэгнээс хоцрохгүй ээ
Ажил хэрэгч саналаар утас хангинасаар л
Таван тивийн балчир үрсийг
Талын Монголдоо урин залж
Хүүхдийн гүрэнт улсынхаа нэгэн
Хүндтэй иргэн нь болгодог
Дахин дахин ирэхгүй он жилүүд хөвөрсөөр
Дан давхар зовлон жаргал яаж ийгээд ээлжилсээр
Ахин ахин төрөхгүй хүний энэхэн орчлонд
Аз тавилан од хийморь нар сар шиг хэрэгтэй
Өглөөний нар хөшигний завраар тусахад
Өдөн хөнжилд би чамтайгаа унтах юм
Шөнийн жаргалдаа чи минь алжаагаад
Зүүд нойрондоо үнэгчилэн инээнэ
Цэнхэр цусан будрах шдшээр
Чиний инээд худал санагдана
Багтай хүмүүс бүжих цагаар
Бадамлах гал зүрхэнд дүрэлзэнэ