Авгын цагаан уул
Авгын цагаан ууланд нь хө
Агаарын будан цайраад байна даа хө
Амраг чамайгаа бодохлоор нь хө
Аягатай цайгаа уухаас ч дургүй ээ хө
Зохиогч: Урлаг
Аавдаа би түргэн очоод үнсүүлмээр санагдах юм
Амин нөмөр бараагий тань санаад л байна
Будагсуусан хацраа үнэрлүүлмээр бодогдох юм
Гунигийн сүүдэр үрээс чинь хурдан үргэнэ дээ
Намрын бороо зөөлөн шиврэхэд аав минь даанч дуртай
Насыг нь зөөж буцсаар байгаа шувуудад хайртай
Өөрөө өтлөвч орчлонд үлдэнэ гэж наддаа хайртай
Өдрөөс өдөрт холдсоор байгаа аавдаа би хайртай
Эрдэнээр эрдэнээр эрдэнээр уйлавч
Эргэж олдохгүй ээж минь ээ
Алтаар алтаар хайлавч
Ахиад заяахгүй аав минь ээ
Ургуулан ургуулан бодоход минь
Уул шиг нөмөртэй аав минь дээ хө
Нутгийн тахилгатай овоон дээр
Нуруутай жаахан Зотол минь ээ хө
Хэндээ ч нэг л зангаараа
Хээгүй гүдэсхэн аав минь
Далдхан нуусан хайрандаа
Дандаа өлгийтэй өсгөлөө дөө
Үггүй зэмлэсэн харцнаас
Үнэний ухаарлыг авлуудаа
Өөрийнхөө хайранд өлгийдөөд
Өтлөхөд нь жаргааж чадлуу даа
Сэтгэл эрхлэх хайрын цуурайн зам
Сэмхэн дэгдэж чам руу одох юмдаа
Сэвэлзүүр салхитай хонгор намрын орой
Дэргэд чинь суугаад зурвас бичих юм даа
Туулын урсгал шөнөдөө сайхан сан
Торгон долгио хаялан мяралздагсан
Хоёр ангир дандаа хөвдөгсөн
Холын анир авангаа дуугардагсан
Тэгэхэд чи час улаан малгайтай
Тэгэхэд би чамайг холоос харсан
Дулаахан харцтай чиний хөөрхөн царайнд
Улаан малгай чинь их зохисон байж билээ, байж билээ, байж билээ Удалгүй чи тэр малгайтай
Хаалганы чинь дэргэд тогших зүрх хүрэхгүй би зогсоно
Учирлан хэлэх үгээ эмхэлж чадахгүйнээ уучлаарай
Өөрийгөө зэмлэвч сэтгэл минь уужрахгүй нь яах вэ
Өглөө бүр чамдаа цэцэг орхиод vдэш ирхэд гундсан байх юм