Тэр царай муутай. Гэхдээ л цаанаа л нэг сэтгэл татам дулаахан төрхтэй. Адайр муухай ааштай. Тэгсэн хэрнээ үг бүр нь сэтгэлд зүү мэт шивж ордог охин байлаа. Уулзья гэхээр “Үгүй” гэж зөрүүдлэнэ. Уулзахгүй дээ гэж бодохоор “Хүрээд ирээч” гэж дуудна. Хаяад явчихья гэхээр хачин их гуниглана. Хамт байя гэхээр халдаж, ойртож чадахгүй зовно. Яагаад ч юм түүнийг хүлээх, эсвэл бүр ор тас мартахыг хүссэн ч чаддаггүй байлаа. Нэг өдөр хаалганы хонх тасралтгүй жингэнэв. Очихын хооронд ямар удаан дардаг юм бэ дээ хэмээн уцаарлан бодсоор хаалга нээтэл нөгөө охин.
Түүний нүд яг л цог шиг гялалзаж
-Гараад ир гэснээ хүүе гэхийн завдалгүй шат уруудаад гүйчихэв. Гэртээ орж, хувцсаа өмсөж, хаалгаа түгжих гэж будилсаар араас нь гарч ирвэл орцны үүдэн дээр их л удаан хүлээж, залахсан хүний шинжтэй
-Ямар их уддаг юм бэ? Зөндөө хүлээлээ. Өнөөдөр би чамайг болзоонд уринаа гэснээ үг хэлэх ч боломж олгосонгүй шууд л гараас минь атгаад авлаа. Хаашаа явах юм гэвэл
-Намрын цэцэрлэгт зугаална гэснээ чимээгүйхэн инээмсэглэв.Бид алхсаар Мөрөнгийн голын эрэгт байрлах Залуучуудын цэцэрлэгт ирлээ. Битүү шав шар навч дэвссэн намрын цэцэрлэгт нам гүм. Тэр инээмсэглэснээ
-Би энд өчигдөржин суусан. Яг л навчсаар бороо орж байгаа юм шиг гоё байсан. Том том шар навчис алгуурхан эргэлдсээр хөлийн дор унаад л… Өчигдөржин бүх навчсаан гөвж дууссан модод одоо эцэж, ядраад амарч байгаа юм шиг л харагдаж байна гэснээ гунигтайхан инээмсэглэв. Яагаад ч юм надад хардах, харамлах сэтгэл төрөөд болдоггүй.
-Чи энд өчигдөр хэнийг болзоонд урьсан юм гэж огцом асуулаа. Тэр гайхсан нүдээр намайг харж байснаа
-Өөрийгөө болзоонд урьсан юм. Энд өдөржин суухдаа хачин гоё, нам гүм энэ цэцэрлэгт чамтай хамт суувал ямар гоё байх бол гэж бодсон юм гэснээ чимээгүй болчихов.
Тэр гомдсон нь илт. Бид чимээгүй суусаар…Нимгэн цэнхэр цувных нь хормой салхинд дэвэлзэж, санчигных нь үс чихнийх нь араар тогтож өгөхгүй дэггүйтнэ. Охин бяцхан гараараа байн байн дух руу нь унжих үсээ оролдож суусаар… Зориг гарган түүний гараас атгалаа. Охин гараа татсангүй. Охины гарыг чанга гэгч атгаад хацартаа наалаа. Халуу төөнөж байв.
-Буцах уу? хэмээн асуувал охин ч толгойгоо дохилоо. Хөлийн дор хөглөрөх үй олон шав шар навчны дундаас охин яг л эрдэнэ олсон юм шиг уулга алдан
-Үүнийг хардаа хэмээн инээмсэглэв. Томоос том улаан навч. Хэтэрхий их наранд байхаараа өнгө нь ингэж хувирдаг юм байх даа хэмээн би тоомжиргүй бодов. Харин охин өнөөх навчаа эргүүлж тойруулан харсаар…
-Яг зүрх шиг хэлбэртэй юм байна. Үүнийг чамтай анх удаагаа болзсны дурсгал болгон хадгалнаа гэснээ цүнхээ уудлан жижигхэн тэмдэглэлийн дэвтэр гаргаж ирээд хавчуулчихав.
Бид алхсаар засмал зам дээр гарч ирлээ. Замын хажууд нэг эр согтуу эр гар хөлөө тэгнэн хэвтэж байв. Тэр санаа нь зовсон бололтой.
-Хөөрхий дөө. Холдуучих юмсан. Машинд дайруулчихна даа. Манай энд гэрэлтэй, дохиотой машин элбэг байх биш гэснээ ийш тийшээ харав.
-Хүүе ахаа босоорой. Өнөөх согтуу таг чиг. Охин ханцуйнаас нь татаж баахан дуудлаа. Тэгснээ над руу харж
-Чи энэ хүнийг чирээд тэр хашлага налуулаад өгөөч гэдэг байгаа. Ойртоод хартал таньдаг царай. Ээжийн дүү хэвтэж байв. Санаа зовох, уур хүрэх хоёр хослоод болдоггүй.
-Үгүй. Чадахгүй. Гудамжны архичинг гулдарч явах зав ч алга. Чи наад хүнтэйгээ үлдвэл үлд. Би явлаа гэж ууртай хэлчихээд чигээрээ алхав. Охин
-Хүүе хүлээ л дээ гэснээ согтуу эр рүү нэг харж, намайг нэг дуудаж замын голд зогссоор… Тэгснээ над руу хэд алхснаа
-Чамд жаахан ч гэсэн хүн чанар алга уу? гэснээ чимээгүй болчихов.
-Байхгүй. Ер нь хүн чанар гэдэг юм хаана байдаг юм?гэвэл охин
-Өвддөг бүх юманд чинь байдаг юм. Чиний сэтгэл өвддөггүй юм бол гар, хуруу, ядаж шүд чинь өвддөг биз дээ гэснээ буцаад алхчихав.
Би эргэж ч хараагүй. Бид дахиад уулзаагүй. Гэхдээ тэр охиныг хэзээ ч мартаагүй. Сая сая навчсын дунд ганцаараа содон улаан навч байдаг шиг тэр охин хэн хэнээс илүү содон хүн байж дээ гэж үргэлж санадаг юм. Би гурван жилийн өмнө согтуу явж байгаад гудамжинд унаж, нэг хөлөө тайруулснаас хойш тэр охиныг бүүр ч их санадаг болсон. Тиймээ хүн чанар гэдэг хүний өвддөг бүх эрхтэнд байдаг юм байна. Хамгийн их амархан өвчилдөг, хамгийн их зовиуртайгаар өвтгөж шаналгадаг зүйл бол сэтгэл л байдаг юм билээ хэмээн тэр эр яриагаа дуусгалаа. Түүний үл мартагдах дурсамж суга таягны тог тог гэх чимээ миний ч гэсэн сэтгэлийг өвтгөж орхив.
Б.Цоожчулууунцэцэг
