Би өчигдөр 4-р ангийн нэгэн хүүхэдээс зөвлөхийг хүссэн захиа авлаа.
“Би ээжийгээ баярлуулж тулд түүнд бэлэг авч өгөх гэсэн юм. Даанч надад дөнгөж 329 иэн л байгаа. Энэ мөнгөөр эмэгтэй хүнийг баярлуулхаар юу худалдаж авч болох бол?” гэсэн утгатай байлаа. Үнэндээ тэр хүүгийн ээж нь хорт хавдартай бөгөөд удаан амьдарч чадахгүй болжээ. Харин хүү энэ тухай яахин мэдэх билээ.
Ангилал: Утга зохиол
сАй хань минь, сүүн дэр минь
Аялага намуухнаар мөрийг минь гэрэлтүүлэх
Алс цагийн цагаан сүүдэр минь
Би эр хүн эцэг хүн гэхдээ үг урьд цагийн сайхан Монгол эр хүн эцэг хүнийг гүйцэхгүй гэдгээ мэднэ. Гэхдээ тэднийхээ уужуу алсын хараатай буурь суурьтай ёс төртэй нэр төрөө эрхэмлэж үр хүүхдээ Монгол ёсоор хүмүүжүүлдэг сайхан зан чанар ёс суртахуунаас бага ч гэсэн сурч авч үлдэх юмсан гэж боддог жирийн монгол эр хүн. Эр хүн шиг эрчүүд олон байгаасай гэсэндээ энэхүү мөртүүдийг бичлээ. Зөвийг нь аваад бурууг нь гээж, авах гээхийн ухаанаар гомдолгүй зөвөөр хүлээж аваарай гэсэндээ бичлээ…
Зүрхэнд гэрэлтэх чиний орон зайг
Зүггүйхэн үр минь ч орлохгүйгээс хойш
Зөрүүхэн тавиланд гунигаа эгшээж
Замбуулинд Би чамайг санахгүй ээ
Уйлаад суух эр хүний нулимс зүрх даган урсах нь хоолой зангируулна
Учирлаад хэлэх үгээ гомдолтойгоо залгин байгаа түүний харц гунигтай
Уул шиг нөмөртэй эр хүний нулимс сэтгэл сэмлэхэд санаашрал нөмөрлөө
Уртаар санаа алдан мэгшин байгааг нь харах тоолонд уйтгарт автлаа…
Толгой өвдөм сүрчигний нялуун үнэр ханхлуулан суух Одноо захирал Пүрэвсүрэнг эд бараа үзэж буй мэт эргүүлж тойруулан сонжоод :
– Үгүй ээ яах вэ материал бол байна гэхдээ засвар нилээд орох юм байна даа гэснээ ширээнийхээ нүднээс нэгэн бичгийн цаас гаргаж ширээн дээр шидээд, үүнийг зааврын дагуу бөглөөд маргаашаас дамжаанд явж эхлээрэй гэж хэлээд гараад явчихав. Энэ үед Цацралын нүүрэнд инээмсэглэл тодорч Пүрэвсүрэнг тэврээд :
Чингэлтэй дүүргийн иргэн, МУСТА Ц.Баттөмөр Монгол Улсын Ерөнхийлөгч Цахиагийн Элбэгдоржийн төрсөн өдөрт зориулан шүлэг бичсэн нь олон нийтийн цахим сүлжээгээр ихэд түгээд байна. Уг шүлгийг бүрэн эхээр нь толилуулья.
Гэрэл гэгээтэй хорвоод санаж сэрэх юмтай байна гэдэг хүмүүн заяаг олж төрсөн хэнбугайд ч аз жаргалтай явсны алтан дурсамж нь болон мөнхөрдөг хуультай бөлгөө. Хайрын түүхийг ганцхан мөрөнд багтаан өгүүлнэ гэвэл үзэг цаас хоёроос гэгээ сугарч үүр цайхад л үлгэр сая эхэлдэг гэсэн гэнэн шүлэгчийн хийсвэр үг шиг юм болох буй за.
Хэдэн жилийн өмнө надад тэр нэгэн хүн хэрэгтэй байсан. Тэр минийх болсон. Хүүхэдтэй болмоор ч юмшиг санагдсан. Хүү байвал сайнсан гэж бодсон, хүүтэй болсон. Бас байшин гэр орон хэрэгтэй гэж бодсон, болсон.
Хүү зургаан настай байсан юм даа. Эцэг нь өрөвтөл шиг ширүүн гараар түнжгэр толгойг нь нэгэнтээ илээд:
-Чамайг ээждээ үнээ сайн ивэлгэж өгөөд байх юм бол энэ жил наадамд авч явна шүү. Тэгээд хонгор морио уначихаад сумын наадам гэж чухам ямар сайхан “юм” болохыг миний хүү үзнэ дээ гэж хэллээ. Аавынхаа тэгж хэлснээс хойш хүү байдгаараа чармайж хар үүрээр босч, ээжийнхээ гараас хөтлөн бүдэчсээр үнээ ивэлгэж зуныг барлаа.