Тэнгэр гэнэт л учиргүй их уйлаад унав. “Бас хэндээ гомдчихоо юм бол доо. Өсвөр насны охин шиг л эмзэг юм аа, энэ тэнгэр” хэмээн бодсоор Цэцэглэн ус туучиж гүйлээ. Гүйж гүйж байснаа зогтусан зогсоод гараа харав. Гар нь яг бороон дунд хайлж урсаад байх шиг аймаар харагдахад нь “Би ингээд л урсаад дуусчихвал яана аа” гэсэн хачин бодол толгойд нь орж ирээд өмнөхөөсөө ч хурдан гүйв.Гэр хүртэл нь хаа байсан юм. Дахиад 2 буудал. Ядаж такси ч баригдахгүй болохоор яаж ийж байгаад борооноос зугтахаас өөр арга байсангүй. Тэрүүхэнд харагдах нэг орц яг дайны хоргодох байр шиг харагдахад бушуухан ороод зогсчихлоо. Чичигнэсэн арьсан дээгүүр нь хүйтэн ус гулсаж буухуй яг мөсөөр биеийг нь арчиж байгаа юм шиг санагдахад тэр өөрөө өөрийгөө чанга гэгч нь тэврээд авлаа. “Өдий 24 хүрчихээд машин авч байхгүй яасан юм” гэж өөрийгөө загнаж байгааг нь хөндлөнгийн хүн харвал эгээ л жоохон охин шиг утгагүй хирнээ эгдүүтэй.
Түүнийг цээжээ хурааж зогсох байх зуур өөр нэг өөртэй нь адилхан бороонд “шархатаж” яваа өндөр залуу ороод ирэв. “Ядаж ханьтай боллоо” гэж бодож дуусаагүй байхад нь өнөөх танихгүй залуу гарт нь байсан алчуурыг булааж авснаа нүдээ арччихаад эргүүлээд атгуулчихав. Баярлалаа ч гэж хэлсэнгүй. “Бүдүүлэг амьтан” гэж дотроо дургүйлхэснээ түүний өөдөөс хараад нүд нь гэнэт гацчих шиг л боллоо…
Уртавтар ургуулсан үсэн дээр нь бөнжигнөсөн дуслууд доош унахдаа нэг бол уруулыг нь, нэг бол нүднийх нь урт сормуусыг онох ажээ. Бас зарим нь шанхыг нь дагаж зөөлөн урссанаа, норсон цамцных нь цаанаас нэвт гэрэлтэх цээжин дээр нь унана. Ямар нэг уран зураг харж байгаа юм шиг сэтгэгдэл төрөөд түүнийг хир удаан ширтээд авснаа мэдсэнгүй. Залууг өөр лүү нь хараад гайхширсан янзтай хөмсгөө өргөнгөө “Мм…?” гэж авиа эсвэл асуултын аль нь үл мэдэгдэх янзаар дуугарахад нь л сэхээ орж амжив.
-Чи зүгээр үү?
-Зүгээр ээ…Ингэж хэлж байхдаа ч тэр нүдээ түүнээс салгаж чадахгүй л байлаа. Хүзүү нь яг хатуу төмөр болчихсон юм шиг хөдөлж өгсөнгүй. “Намайг одоо тэнэг гэж бодож байгаа даа” гэж бодоод бүсгүй сандарсандаа шүлсээ залгив.
-Яасан ямар нэг юм мартчихаа юу?
Цэцэглэн энэ үгийг нь өлгөж аваад –Харин тийм ээ, юу…нэг уран зураг гэнэт санаанд ороод…тэгээд нэрийг нь бодоод зогсчихож.
-Аан…Ямар зураг юм? Түүнийг ингэж асуух мөчид толгойд нь гэнэт өчигдөр харсан зураг нь орж ирэв.
-Нөгөө…хүмүүсээр бороо ороод л байдаг…тийм зураг.
-Гольконда юу?
-Аан нээрээ тийм ш дээ. Ингэж хэлэхэд нь залуу тусалж чадсандаа баярласан бололтой инээмсэглэлээ.
“Ийм инээмсэглэл хажууд байхад нарны ч хэрэг алга…”
15 цаг 10 минут
Бороо ороод л ороод л байлаа. Цементэн газар яг гол шиг урсаад л. Нааш цаашаа гүйлдээд байсан хүмүүс хүртэл байхгүй болчихож. Бүгд гэртээ орчихож, эсвэл бүгдээрээ бас л нэг орцонд хоргодож зогсоо байх. Цэцэглэн түрүүн өөрийгөө эвгүй байдалд оруулсандаа ичээд юу ч дуугарахгүй зогсоод л байлаа. Орцны довжоон дээр буух борооны дуслуудын хага хага бутрах чимээ энэ байрны бүх айлуудад сонсогдохоор чанга байх шиг түүнд санагдав. Бас түрүүн өөрийг нь бүв бүлээхнээр төөнөж орхисон инээмсэглэл шалба норчихоод байсан биеийг нь хатаачих шиг бодогдлоо. Ийм нам гүмийг эвдэж залуу:
-Юунд нь ингэтлээ их уйлдаг байна аа…гэж хэлээд нэг их санаа алдав.
-Мм?
-Энэ тэнгэр ээ. Уйлаад л байх юм.
Энэ үгийг сонсмогцоо Цэцэглэн хачин их гайхаж, бас баярлаж орхилоо. Тэр ганцхан өөрийгөө л юм болгоныг амьтай гэж боддог сонин зуршилтай гэж боддог байжээ. Гэтэл энэ үл таних уран зураг шиг царайтай залуу ч гэсэн өөртэй нь адилхан гэдгийг мэдмэгцээ хэн нэг эртний танилтайгаа эргээд таарчихсан юм шиг л хөөрчихөв. Тэгээд
-Харин тийм байгаа биз? Би ч бас тэгж бодсон юм. Яг хэн нэгэнд гомдсон л байж таарлаа. Эсвэл хайртай бүсгүй нь хаяад явчихсан байх аа, хөөрхий амьтныг гэж дуржигнуулж гарлаа.
Амандаа яг болжмор шиг шулганачихсан бүсгүйн өөдөөс өнөөх залуу нүдээ том болгож хараад
-Хэнийг? гэж асуухад
-Тэнгэрийг л байхгүй юу…
-Аан гэснээ тэр толгойгоо сэгсрэн онигоо сонссон хүн шиг инээд алдав.
Цэцэглэн ч бас инээмсэглэлээ. Түрүүчийнх нь инээмсэглэлээс үлдсэн төөнүүр биеэс нь арилж дуусаагүй байхад, тэр дахиад л инээчих юм. Одоо бүр халууцаад ч байх шиг, даралт нь ч ихсэх шиг, толгой нь ч эргэх шиг бүр хачин болж орхив. Зүрхээ гаргаж ирээд илээд тайвшруулчихмаар их сандарлаа.
“Нүд гялбаад байна ш дээ…Нар минь”
16 цаг 00 минут
Бороо зогсох тийшээгээ хандаж эхлэв. “Ээ битгий зогс л доо, бороо минь”. Түрүүний инээднээс хойш тэр хоёр овоо биеэ барихаа больж эхэлж байсан юмсанж. Залуу халааснаасаа чихэвчний хөгжим гаргаж ирээд бүсгүйд хамт сонсохыг хүртэл санал болгожээ. “Ийм ахицтай явж байхад чинь бороо зогсчихвол яах болж байна аа” гэж бодонгоо Цэцэглэн чихэнд нь эгшиглэх Шопены тансаг аялгуунд үл ялиг найгаж байлаа. Сайхан хүний сонсдог хөгжим нь ч сайхан байх аж.
-Бороо зогсчихлоо. Залуу ингэж хэлээд бас л санаа алдав. Санаа алдах нь зүрх сийгүүлээд хаячихна.
-Арай ч дуусаагүй байх шиг байна аа. Ингэж хэлэхдээ бүсгүй горьдлого тээсэн өнгө аяс өөрийн эрхгүй гаргачихлаа. Залуу энэ үгийг нь сонсоод бүсгүй лүү нэг их чухал янзаар харав. Тэгснээ гэнэтхэн бөхийж ирснээ, нүүрээ ойртууллаа. Амьсгал нь ч бас ойртсоор, Шопены аялгуу ч хурдсаад ирэв…”Бурхан минь” гэж бодоод бүсгүйг нүдээ анихад ямар нэг зөөлхөн зүйл хацрыг нь илбэлээ.
-Наад хацран дээр чинь юм болчихож.
-А..ан.
Бороо аль хэдийн зогсоод, нар цухуйчихсан байхад ч тэр хоёр орцноосоо гарахгүй зогсоод л байлаа.
-Чи уран зураг сонирхдог юм уу?
-Аан Гольконда юу? Тэр гоё зураг шүү…Тийм ээ бага зэрэг.
-Тэр чинь тийм гоё зураг биш ээ. Чи жинхэнэ гоё зураг үзмээр байна уу?
-Хаанаас? гэж асуухад нь залуу гарыг нь атгаад авлаа.
-Нэг их хол биш ээ. Жаахан алхаад л хүрчихнэ.
“Хол байсан ч яахав ээ. Бүтэн өдөр, сараар явж хүрэх газар байсан ч яахав…”
16 цаг 27 минут
Замдаа тэр хоёр бараг юм дуугараангүй. Харин Шопен л ээлжилж эгшиглэсээр байлаа. Залуу гараас нь атгасан хэвээр. Тэр хоёр явсаар модоор дүүрэн нэг цэцэрлэгт ороод ирлээ. Ямар нэг галерейд орно гэж бодсон бүсгүй гайхсан ч юу ч асуусангүй.
Энэ цэцэрлгийн хаан нь болов уу гэмээр хамгийн том сүрлэг модны дор Цэцэглэнг аваачиж зогсоогоод өнөөх хачин залуу “За бэлэн үү?” гэж асуулаа.
-Юунд?
-Хамгийн гоё зургийг харахад. Гэхдээ чи дээшээ харж байгаарай за юу?
-Бэлээ…Сүүлийн үсгээ хэлж амжаагүй байхад нь өнөөх залуу модыг гараараа хөдөлгөж түрүүчийн борооны навчсын дээр шүүдэрлэн тогтсон дуслуудыг түүний дээр унагав. Том том, дугариг дугариг дуслууд дээрээс нь бөөн шүхэр шиг, эсвэл том том үүлнүүд шиг унаж ирэхийг харахад яг хүүхэд насандаа эргэж ирсэн мэт санагдав. Цэцэглэн догдолсондоо өөрийн эрхгүй чанга инээчихлээ.
-Гоё харагдаж байна…гэж залуу хэлэв.
-Аанхаан. Нээрээ гоё харагдаж байна шүү гэж Цэцэглэн хэлээд бяцхан охин шиг инээхээ зогсохгүй л байлаа.
-Биш ээ. Чи гоё харагдаж байна хэмээн залуу зогтустал хэлэв. Бүсгүйг түүн лүү гайхсан харцаар цоо ширтэхэд залуу модныхоо мөчрийг тавиад өөр лүү нь ойртож ирснээ нойтон гараараа хоёр хацраас нь барьж байгаад үнсэж орхилоо. Цэцэглэн чичирч эхлэв, уруул нь хүртэл өмөлзөөд олигтой ч үнсэж чадахгүй байгаа юм шиг санагдан өөртөө нэг бодлын уур хүрнэ. Давалгаанд цохиулах шиг, эсвэл бүр ямар нэг зөөлхөн цэцгийн дэлбээ шиг юм руу шумбаад орчих шиг л мэдрэмж төрж байлаа. Хэсэг үнсэлцсэний дараа залуу түүний духанд өөрийнхийгөө наагаад үл ялиг инээмсэглэхэд нь бүсгүй ухаан орлоо.
-Гэнэт яагаад үнсчихэв ээ? Ингэж аяархнаар сонсогдох үгүйтэй асуухад нь залуу
-Гэнэт биш ээ, түрүүнээс хойш үүнийг л хүсэж зөндөө удлаа гэж хэлээд үргэлжлүүлэн үнсэж эхлэв. Бүсгүй сандарсандаа өөрийгөө үл ялиг татаад нилээд гэмшсэн хоолойгоор
-Би нэрийг чинь ч мэдэхгүй ш дээ хэмээв.
-Ганаа. Одоо болсон уу?
-Чи ч бас миний нэрийг мэдэхгүй.
-Мэднэ ээ. Цэцэглэн биз дээ?
-Чи яаж…?
-Чшш. Долоовор хурууныхаа өндгөөр бүсгүйн уруулыг таглаад тэр –Дараа тайлбарлая гэж шивнээд үргэлжлүүлэн үнслээ.
“Яаж хүний уруул ийм халуун байж болдог байна аа…?”
17 цаг 00 минут
-Аааа, Ганаа одоо больё оо. Би айгаад байна.
Эмэгтэй хүний царгисан цоглог дуу цэцэрлгээр нэг түгэх аж. Хамгийн том модны дэргэдэх жаахан хүүхдэд зориулсан бяцхан дүүжин дээр нэг норсон үстэй бүсгүй савлуурдан тоглоно. Төмөр гинжнээс нь нэг өндөр царайлаг залуу түлхэж байлаа.
-Чи л өөрөө түрүүн нисмээр байна гээд байсан ш дээ…гээд Ганаа хөгжилтэйеэ инээхэд
-Тэр чинь тоглож байсан юм аа хэмээн бүсгүй бас л инээсээр гэрэвшингүй гэгч нь хариулав. Түүнд Ганаа хэдхэн цагийн өмнө танилцсан хирнээ хэзээний найз залуу шиг нь дотно санагдах болж. “Болохгүй юмсан” гэж дотроо бодоод өөрийгөө хориглох шалтгаан хайсан ч нэг ч олигтой шалтгаан олдоогүй, өөрөө ч олохыг хүсээгүй болохоор энэ удаад тэр зүгээр л зүрх сэтгэлээ дагахаар шийдсэн аж.
Дүүжинг улам өндөрт хөөргөхөөр залуу түрүүнийхээсээ арай хүчтэй түлхэв.
-Тэгвэл миний нэг хүслийг биелүүл.
-Эээ хэмээн Цэцэглэнг эрхлэнгүй дуугарахад өндөрт хөөрсөн дүүжин нь доош огцом бууж өрөөсөн шаахай нь тээр хол элсэн талбай дээр шидэгдчихэв.
-Өө яана аа.
Хоёр жижигхэн хөлөө дээшээ өргөж, хооронд нь нийлүүлээд бүсгүй залуу руугаа нэг харснаа долоовор хуруугаараа шаахай байгаа зүгт заахад нь Ганаа өмнөхөөсөө ч чанга инээгээд өмнө нь ирж хоёр гараа өвдгөн дээрээ тавин бөхийж, “Миний хүслийг эхлээд биелүүлнэ гэж амла” гэв. Хав хар нүд. Бор өнгөний өчүүхэн туяа ч үгүй, яг шив шинэ мойл шиг, үл ялиг ус гүйлгэнэсэн хав хар нүд. Удаан хараад байвал дотор нь ороод живчихмээр. Түрүүнээс хойш ингээд эгц өөдөөс нь харах болгонд бүсгүй залгиулчих шиг, тархи нь яг хов хоосон хонгил шиг болчихоод байлаа.
Үргэлжлэл бий :::
