Яруу найрагчид гэж бие биенээ хачин хайрладаг атлаа дандаа явуулж, цаашлуулж байдаг хачин хүмүүс. П. Бадарч гуай Ц. Хулан хоёр бараг л аав охин хоёр шиг насны зөрүүтэй ч зүү орох зайгүй сайхан найзууд аж
. Пунцагийн Бадарч гуай нас нь хэвийсэн тул эрүүл мэнддээ анхаарах сонирхолтой болжээ. П.Бадарч гуай нэг өдөр “Ионсой” эмнэдэг дээр очин баахан шинжилгээ өгчээ. Тэгээд шинжилгээнийхээ хариуг Ц.Хулан найзыгаа авчихаач гэж гуйж. Хэлээд удаа ч үгүй байтал Ц.Хулан утасдаад “Өө би таны шинжилгээний хариуг авлаа. Та чинь ёстой эв эрүүл, бүүр залуу хүн шиг юм байна шүү дээ. Гэхдээ нэг юм байна аа. Би орой гэртээ харьж байгаад танд хэлье. Одоо машин барьж явна” гээд утсаа салгажээ. Энэ хугацаанд Бадарч гуай мөн ч их юм бодож. “За байз гайгүй юм байсан бол Хулан надад хэлж л таараа. Энэ их л хэцүү юм болж таарлаа. Намайг сэтгэл санаагаар дэмжих гээд л та зүгээр эрүүл байна гээд байж дээ” гэхчлэн түмэн зүйлийн юм бодож. Арай гэж орой болсон ч Хулан найз нь утас цохидоггүй гэнэ. Тэгэхээр нь тэвчээр алдраад Ц.Хулан руу утасдан “Үгүй ээ хө чи надад нөгөө өвчнийхөө оношийг нэг хэлээд аль. Би сэтгэл санаагаар унахгүй ээ. Бэлтгэгдсэн” гэж ирээд л их л чухал асуутал өнөөх нь өөдөөс нь тас тас инээгээд “ Өө би таны өвчний оношийг хэлэхээ бүүр мартсан байна шүү дээ. Таныг эрүүл гэсээн. Гэхдээ сэмж чинь жаахан шарлах гээд байна гэсэн шүү” гэж хэлэн өвгөн найзыгаа ганц сайн чадсан гэнэ.
