Одод ширтээд суудагсан чи минь
Одод чамайг минь ширтэж байдагсан
Орчлонгийн тоостой зүрхий минь орхиод
Одоо юу даа ариун хайр минь
Зохиогч: Урлаг
Жавхаалаг жавхаалаг чиний минь
Жаргалтай алаг нүд чинь тогтон ядан тормолзоно
Хасын сайхан царай чинь туяа татан мишээхэд
Халгих зүрхний угаас хайр намайг гийгүүлэн гийгүүлнэ
Үйлний хайчаар галаа шилбэрдээгүй ээж минь ээ
Хутгаан нуулгүйгээр айлд орооүгүй аав минь ээ
Үй зайгүй амин зүрхний хайртай ханийн заяандаа
Хэн нь ч хэнийгээ чи гэж дуудаагүй жаргалаа
Хадат ухаагийн оройгоор
Хайлаас юундаа ургаа вэ
Хайртай амраг чамтайгаа
Хаврын сардаа уулзана даа
Мойл хархан нүдээрээ инээж
Мөрөөдөл даллах энхрий минь ээ
Нууцхан хайраа шивнэмээр
Нутгийн танхил бүсгүй еэ
Ай би нутгаа санахаараа
Аяар аяархан дуулан гэгэлздэг
Аав л ээжий хоёртоо очоод
Ярьж хөөрөөд ирмээр болдог оо
Уртын дууны аялгуу нь болбол доо
Уяраад уйлмаар сайхан байхиймаа
Унаган сэтгэлийх нь хайр нь болов л доо
Уяхан зүрхнээс уяатай байх юм аа
Говийн манхандаа заган шугуйтай
Голын хөндийдөө жимсэн төгөлтэй
Алтайн өвөр дэхь баянбүрдтэй
Ард минь хотлоороо жаргалтай
Аянч үүлсийн нүүдэлдээ эргэж хоргодон сэмэрдэг
Айраг дууны дугараатай налгар шаргал намраараа
Айлын жаахан бүсгүй хуримаа хийсэн уянгатай
Арван долооны өдрийг мартаж яахан чадах вэ
Сэтгэлд хөглөгдсөн нууцхан хайр
Уяан дээр минь дүүхэлзэх нь сайхан
Уулзъя гээд гадаа ирэхэд нь
Удаан хүлээлгэх нь наддаа сайхан