Орой үдшийн намуунд
Анир чимээгүйг цочооно
Одод нисвүү гэлтээ замын хөг нээнэ
Зохиогч: Урлаг
Өөрөө өөрийгөө өөрт чинь би өглөө
Өнгийн дэлбээ цэцгийн нахиа нь
Хаа байна хаа байна ирээ гэж үү хайрт минь
Хайртай гэснээрээ хайраар заяажээ
Тэмээн жингийн тэргүүн цуваа
Тэнгэрийн хаянаас наашлан айсуй
Тэнүүн говийн тэнхээт алхаагаар
Тэнгэгртэйгээ наашлан айсуй
Сөгнөгөрийн голын ус нь
Сэрүү татаад урсана даа хөө
Сэргэлэн жаахан чи минь ээ хөө
Сэтгэлийг минь татаад мишээнэ дээ хөө
Нартай борооны дусал шиг
Нүд гялбам хурцхан өнгөтэй
Найгаж байгаа ой шиг
Намуун зөөлөн аястай
Үүрийн гэгээ тэтгэсэн
Өглөө нарны туяан дор
Үдийн наран илчээрээ
Цэцгийн дэлбээг өргөх шиг
Анхны мөнгөн хяруу талын алганд буулаа
Алсын түмэн одод тоолж болмоор шингэрлээ
Улаан шаргал наран уулсын цаагуур шургалаа
Уйтгар гунигийн сүүдэр цээжний минь уганд хургалаа
Хол газрын айлчин, халуун нутгийн шувууд
Хавар цагийн анхны яргуйг çóóñààð ирлээ
Хүний энэхэн хорвоогоос чамайг л гэж хайсаар
Хайрын совин тавилангаар бид учирлаа
Эгэл атлаа тун дулаахан
Энгийн боловч бас даруухан
Сэтгэл уярам зан ааль чинь
Эзэмдсээр намайг уяраасан
Булбарайхан үрээ тэвэрхэд
Бүүвэйн дуу эрхгүй аялах юм
Сэвлэгнийхэн ариухан үнэрт
Сэтгэл нялхарч сүү ивлэх юм