Усны шувууд ганганан гунганасаар
Урин дулаан нутагтаа буцахад
Учрал тольдсон миний л ээжий
/Хайрт ээжид минь хэлээд өгөөч
Зохиогч: Урлаг
Хүмүүс эхлээд танилцдаг
Дараа нь бие биенээ хайрладаг
Гэхдээ хайр болгон жаргалтай төгсдөггүй
Харин бид хоёр…
Харзны ус шиг мэлтэлзсэн
Намуун зөөлөн аашаараа
Хараацайн жигүүр шиг тахиралсан
Нарийн сайхан хөмсгөөрөө
Хавар хавартаа дурладаг миний л энэ зүрх
Ганхтал намайг догдлуулдаг чиний л тэр төрх
Хайрлах гэж намайгаа хайрласан чи миний л амраг
Ганцхан чамайгаа гээд дурласан би
Уулс нь нараа аргамжиж цэцэгсээ нөмөрлөж хүлээнэ ээ
Үүлс нь хураа тэгшилж талаа ундаалж хүлээнэ
Чонын эртэй морьд нь уяагаа тэлүүлж хүлээнэ
Цовоо бяцхан багачууд нь гийнгоонд дэрвиж хүлээнэ
Зурагнаас чинь би гунигаа гээх юм
Зүүдэнд ирэх чинь жаргалтай сайхан
Хүлээж суухдаа чамтайгаа уулзах юм
Хүслийнхээ эрхээр чамайг санах юм
Зүүдний ягаан уруул чинь
Хацар дээр минь ирлээ
Нарыг хүртэл ичээгээд намайгаа тэвэрлээ
Сарыг хүртэл уймруулаад
Санасан шүү гэж чи эрхэллээ дээ
Хаалга хаагдан чамайг явахад
Сүрчигний чинь үнэр гэрт минь үлдлээ
Эзгүйд чинь хүртэл энхрийлэн хайрланаа
Энэ л үнэрийг энэ л хайрыг
Цаасан малгай өмсөөд гүйхгүй
Цадигаа алдаж инээж гүйхгүй
Царс модон ширээн дээр
Хайр дурлалын үгийг сийлэхгүй
Зүйрлэшгүй хос хоёр учраад
Зүсэр бороотойд элдвийг ярилцана
Зүрх сэтгэлээрээ холбогдсон болохоор
Зүүд шиг хайрандаа тэд умбан жаргана