Үеийн охид бум ч гэсэн үлгэрийн ордны жаргал
Сайндаж муудаж дассан сайхан мэдэрмж хайр
Нууцхан гуниг төрч хоног өнгөрөх тусам
Хонгор сэтгэл манарч хүний хүнийг мөрөөдөнө
Хэтэрхий ядсан хайр хэвргэ гэдэг нь үнэн
Хэрвээ чи түүнтэй учирвал хаалгыг аярхан онгойлго
Анзаарч чамайг харахгүй бол араас нь туушдаа тэмц
Ганцхан түүнд итгэж гал халуунаар ширтэж
Харц тулж ичингүйрч хацар нүүр улайж
Өөдөөс нь харц зүрхлэхгүй үг сольж чадахгүй бол
Өр зүрхээ чагна өөрт чинь хайр гэж шивнэн
Тиймээ чи чимээгүй сонс
Урина дунд дэлгэрсэн удвал ягаахан цэцгэс
Энхрий хайрын тэнгэртээ элин хайлих шувуухай
Хүчит орны давалгайн дунд эрхлэн надах жарайхаа
Миний сэтгэл эмзэгхэн би чамтайгаа хамт
Чамайг харах бүрт байя гэтэл цээжээр халуу дүүгэж
Бушуухан гараад гүймээр чамайгаа чанга тэвэрмээр
Хайр дурлалын ацан шалаанд зүрх минь шанлаж
Хан хорвоод чи бид хоёр хоёулханаа үлдсэн мэт
Хорвоо гэдэг уужимхан хайр дуралын зүрх нэгэн зүгт цохилж
Гэнэн томоогүйхэн миний бага нас
Гэрэлт энэ орчилонд зөвхөн хайр гэж юу байдгийг
Гэнэн тэнэг би чинь дэндүү хожим ухаарлаа
Сонсоод чи бүү сандар сорьж үз өөрийгөө
Солиоролд автахаасаа өмнө цонхоороо үсэрээд үз
Сэтгэлд чинь ус цацвал хагцал зовлон нөмөрнө
Харин зөрчил нэмнэ болор мөнгөн шөнийн зүүдэнд
Зүүсэр бороо орох шиг борхон зүрхийг мэгшүүлсэн
Гэгээн чиний дүр дассан сэтгэлд даруу зан дулаан харцаар тэтгэж
Дардан замыг огтлон сөрсөн миний хайрт чи
Хайрлаж хайрлуулах сайхан халуун уруулаар үнсэж
Хонгор чамайг жаргааж хослоно амьдрах сайхан
Сэргэлэн хар нүдээрээ сэтгэлийн өрхийг татсан
Үүрдийн наран чамдаа батука би хайртай
