Ангилал: Зохиол

-Та эндээс гармагцаа л хүссэн хүнтэйгээ учирна. Эндээс гараад харсан анхны хүн тань заяаны чинь хань. Ганц л хором хожимдвол та насан туршаа ганцаар явах болно гээд зурхайчийг үгээ дуусгаж амжаагүй байтал бүсгүй гарч гүйв. Зурхайч бүсгүйн араас “Зам” гэж хашгираад цаашаа юу хэлсэн нь Гэнсмаад сонсогдсонгүй. Бүсгүй автобусны буудал дээр зогсоод “Өө, тийм. Зам гэсэн. Энд байгаа юм болов уу? Жолооч байж ч болох юм. Үгүй, ер нь замын цаана ч байж болох л доо” гэж бодоод, замын нөгөө тал руу хартал… “Бурхан минь.

Үнээ шиг бүдүүн болжээ гэнээ эхнэрээ тэр залуу
Үнэндээ Мисс байхад нь авч суучхаад мартаж
Үрчлээтэж эхэлжээ нүүр чинь гэнээ тэр залуу
Үүр цайтал агсарч нойргүй хонуулдаг байснаа мартаж

Манхан уулсын оройд нар тусахаас өмнө адуундаа мордохдоо
Мандаж байгаа наран зүг морьтойгоо давхиж зүгээн гаргадаг өглөөний монгол би
Малын мөртэй өглөөний талд нар тусаагүй байхад
Малгайныхаа сорон дээр нар тусахыг үздэг эртэч монгол би

Бүсгүй минь чинь толинд харахдаа инээмсэглэж байгаарай
Бүдэрч унасан чулуугаа хараад ч инээж яваарай
Ертөнцийн юм бүхэн чиний л төлөө хөдөлж байдаг
Ерөөлгүй энэ чулуу ч гэсэн чамайг ухаажиг гэж зам хөндлөн хэвтэнэ.

Итгэл үнэмшил гэж агуа зүйл ажгуу. Баян, ядуу, ухаантай, мэргэн, цэцэн, тэнэг, мангар, дарга, цэрэг, ажилчин, албан хаагч, сурагч, оюутан, гуйлгачин… гээд үгүй ээ, хүн гээч амьтан нь хэнбугай нь ч байсан тэр бүх хүнд л өөрийн гэсэн итгэл үнэмшил байх. Итгэл үнэмшил хувирах, өнгөө хувиргах ч тохиолдол бас байх л даа. Гэхдээ хувь хүний өөрийн төрөлхийн гэх үү дээ итгэл үнэмшилээсээ хүн яагаад ч салахгүй л болов уу.