Ангилал: Зохиол

Хөгшин болсон барилгачин тэтгэвэртээ гарахыг хүсч, эзэндээ энэ тухайгаа хэлэв: “Би хөгширч, нас минь явж, бие маань ч дийлэхээ болилоо. Одоо тэтгэвэртээ гарч, амар тайван амьдармаар байна” гэжээ. Эзэн нь “Тан шиг сайн ажилтнаа явуулахад харамсалтай байна” гээд сүүлчийн удаа ганцхан байшин барьж өгөхийг хувийн зүгээс хүсчээ.

Дэлхийг оюуны хүчээр эзэгнэнэ гээд бид цэцэрхэнэ

Дэгсдүүлж өөрсдийгөө суутан хэмээн цээжээ дэлдэнэ

Дэвэрч, цахарсан амаараа Чингисийн Монгол гэж бархирна

Дээрхийн хишиг баялгаараа харийн хүнийг мөнгөжүүлнэ

Сайн байна уу, хайрт минь. Хүн хэн нэгнийг “хайрт минь” гэж дуудах эрхтэй бол би л чамайг тэгж дуудах хамгийн их эрхтэй хүн. Би чамд зуу зуун захиа илгээж байсан ч энэ бол хамгийн сүүлчийнх.

Тал зүрхтэй хүнийг хайрлах уу?
Талимаарч харах нүдэнд чинь тэр бүтнээрээ чинийх
Түрийвчиндээ гэвч гэргийнхээ зургаар гоёсон байгаа
Тэврээд авмаар сэтгэлийн чинь гүнд тосоод угтах хүү нь байгаа…

Намуухан хөгжмийн ая эгшиглэж бүдэг ягаан гэрэлд шилэн аягатай жүүсийг аяархан шимэн суухдаа өөрийн эрхгүй догдлон байгаагаа мэдэрч бугуйн дахь цаг нь дэндүү удаан явах шиг санагдаж, урьд нь дандаа хоцорч ирдэг байсан өөрийгөө буруутгаж, хайртыгаа яаж тэгж тэсгэл алдалгүй удаан хүлээдэг байсныг нь гайхлаа.

Намрын тунай муутай нар зун цаг аль хэдийн харьсныг илтгэж илчээ харамлан арай ядан гийж, шарласан навчис хүмүүсийн хөлд гомдолтойгоор гишгүүлнэ. Хэзээ нэгэн цагт таарна гэж бодож яваагүй, сэтгэл дотроо таарах бол уу гэж эмээж байсан хүнтэйгээ харц тулгаран зогсох Мичидмаа харцаа нуун дальдчихад Зоригоо мэндчилгээ болгон инээмсэглээд хажуугаар нь зөрөн өнгөрлөө.