Та миний тэмдэглэлийн дэвтэрийн чимээг сонсож байгаа байх
Энэ олон жил хичнээн ч их хайрын шүлэг бичивдээ
Ханьдаа байтугай үрдээ нууж явдаг тэмдэглэлийн дэвтэрээ таньд үзүүлж
Олон янзийн хайр сэтгэлийн шүлгээсээ таньд дуулгая
Бодлын шалтаг миний хайртай тэднийх минь
Борооноор хоёр дээвэр норох айл зэргэлдээ
Үдшээр хөөрөлдөх ярианд нь туурга мэт ойрхон ч
Үе үенийх нь дэрнээн дэргэд жаргалтай ч
Үрээ энхрийлж ханиа аргадахын сонсоод
Үүрстэл санаа алдахад нүүгээд явчихшиг
Хар торгон хамжаарыг чинь боржгонд харлаа Хандармаа
Үзтэл хөөрхөн царайг чинь үзэмчинд үзлээ Хандармаа
Ангир цагаан цээжийг чинь эр болохдоо тэвэрлээ Хандармаа
Ардын дуу гэж бодоод хэсэгтээ мартлаа Хандармаа
Хандармаа ханиасаа нуусан харцны минь жаргал нь юм билээ Хандармаа
Үрдээн ч яриагүй үнэний зовлон нь юм байна лээ хандармаа
Явах мөчөөр дөххөд ярилцах маань улам цөөрч
Хөөрхөн цээжинд чинь цохилох зүрхний чимээ л харин
Хэлж амжаагүй үг бүхний аминд халуун гэрч мэт
Үдэхдээ үххийн хэртэй цовхчих зүрхний чинь чимээнээс
Надад хайртайг чинь наслахын хэртэйд үнэн байгаад би итгэж байна
Яалтай ч билээдээ миний нууцхан хайр минь
Салхи салхиндаа туньсан цэцэгс хүртэл буруутай
Санаад л байхаа мэдсэн бол сэтгэл минь хүртэл буруутай
Буцаад ирдэг шувууд нь нуураа орихсон нь буруутай
Бодоод байхаа мэдсэн бол өөрөө өөртөө би буруутай
Шивэрч л байг бороо юм чинь
Сэмэрчил байг сэтгэл юм чинь
Учирсан хань минийх байх юм шиг эндүүрч
Яасан их харамлана вэ би хайраа
Явдаа чи минь явдаа чи минь
Чи ямар гунигтай байх ёстой гэж үү
Жаргалынхаа дундаас чи минь иргэж битгий хар
Заяа заяаныхаа жамыг л дагаядаа хоёулаа
Гунихдаа уншдаг эссэний шүлэг хутлаа
Гуравхан хоноод ирэх гэрийнхэн минь удлаа
Дуулж хүртэл үзлээ ая нэг л хутлаа
Дурсаж хүртэл бодлоо хэлсэн нэг л хутлаа
Салхинд нь сэмэрдэг сэтгэлтэйг минь
Тэнгэр нь яаж үгүйшихэвдээ
Санахдаа гуньдаг хайртайг минь
Тэр минь яаж мэдхэвдээ
Ханьдаа ч яриагүй үнэнээ чамд хэлсэн
Хэлсэн үнэнээр минь чи намайг чөдрөлсөн
Чөдөртэй санаанд чинь чөтгөр догонцохдоо
Чөтгөрт итгэсэн өөрийгөө зэмэлсэн
Чамайгаа би чинь хаашаа ч явуулмааргүй санагдан хорогдоод байна
Хажууд эрхэлсэн сайхан инээдийг чинь
Хаанаас ч ахин сонсохгүй юм шиг санагдаад байна
Хойд уулын солонго урд хөндийн салхи нь
Хүний л юм шиг бодогдон бодогдоод горьгүйнээ
Бороотой шөнийн гудамжаар чамруугаа яаран алхахдаа би дуртай
Болор мөнгөн дуслаар нь сормуусаа үнсүүлэн эрхлэхдээ би жаргалтай
Одоохон одоохон чамтайгаа уулзана гэхээр очих газрын холыг яана
Бие биедээ тэмүүлэн очтол борооны чимээ зогсвол яана
Шөнөөр шивэрсэн бороо үүрээр татрах болвуу
Чиний манасан зүүдэнд саран төрүүлж гийх болвуу
Орой бүүдийсэн тэнгэр нь үдшээр цэлмэх болвуу
Очоод үнсэхээр чамтайгаа өглөө хурдан учрахсан
Баруун баруунаас саатан жаргах нарны цоохор гуниг сарниж
Бадаг санаанд минь өөрөө шивэрсэн бодлын бороо ороосой
Үг үнсэлт хоёрын халууныг санаа ч
Уул үүл хоёрын ижилсдэгийг санаач
Энэ л хайр чамгүй байвал
Хорин хавар эзгүйр нь
Догдлон байж үнссэн уруулд минь чи итгэхгүй юм
Долоон уулын цас ханзрана шүү дээ хонгор минь
Сартай шөнө чамтайгаа чингэлэг дээр унтахсан
Унтчихсан юмшиг чимээгүйхэн дугжрахсан
Дугжрах амьсгааг чинь аргадан амьсгалсанаа
Дуугүйхэн эргээд хархад
Гэзгийг чинь элбэхсээн
Үрийнхээ нэрийг марттал уймарсан эхийг ч гэсэн
Өвөр цөмөлж учирсан анхны хүнээ сандаг л юмдаа
www.URLAG.mn
