Сүүн замын доор намайг анх хашхичхад
Хайр ивлэсэн сүүгээр ижий минь намайг амлуулж
Хачин энхрий бүүвэйн дуугаар энд намайг аргамжсан
Аньсгаа нээхэд минь аав минь намайг
Амар амгалангийн үнэгээр наадуулж
Адуунаасаа унага нүдлүүлж эрхлүүлсэн энд
Энэ
Хоёр сая гэрлийн жилд ч үл орших
Хоёр сая живаа одон дунд ч үл олдох
Цэв цэнхэр диваажин минь
Энд бойтогтой хөлөөрөө анх газар тамгалахад
Бодь согоо нь түшиж хөлд оруулсан
Бор талын тэртээх булгийн ус нь
Ангааг минь тайлах гэж бориглодог
Борог өвс нь хүртэл
Шөнөжин нэрсэн шүүдэртэйгээ өглөө нь намайг хүлээдэг
Энд
Сайртай хөлийг минь агь ганга нь үнсэж аргадсан
Саарь чулуугаар нь хот айл болж тоглоход
Уярсан горхи нь өдөржин мэлмэрдэг юмаа энэ диваажингийн
Энд
Цасан ширхэг нь хацар дээр унах нь үнсэх мэт зөөлөн байдаг
Цагаан уул цэцэг нь энэ орчлонгийн билэгдэл байдаг
Сормуус нь цантсан бүсгүй нь ч үзэсгэлэнгийн дээд үзэсгэлэн байдаг
Салхины исгэрээ навчсийн сэржигнээн нь хүртэл яруу шүлэг мэт байдаг аа
Энд
хуурын татлаганд өвгөд минь туульс хайлахад
Хөх үүлсийнх нь дэргэдээс шонхор нь бууж надтай сонсдог
Хүрэн уулсийнх нь бэлд гэрээ дугуйлахад
Хүн чулуу нь ерөөл хэлдэг юмаа энэ диваажингийн
Энд
Саахалтын охинд сэтгэл алдан сарны дор болзоход минь
Сархиагт уулсийн дундаас буга нь урамдаж намайг зоригжуулсан
Цэцэг шиг бүсгүйн ядам хуруунд бэлзэг зүүхэд
Цээлийн ус нь намуухан дуу аялсан юмаа энэ диваажингийн
Энд
Шуурга нь хүртэл лимбэн эгшиг мэт ялдам аялгуутай
Саргүй шөнө нь бодлогошрохгүй байхын аргагүй гүн
Зүйдэлгүй тэнгэрийг нь зурахгүй байхын аргагүй номин
Зүрхний гүнээс хайрлахгүй байхын аргагүй охин үртэй энэ диваажин
Энд
Согоо нь янзгалахад уйлахгүй байхын аргагүй уярам
Сарьдагт ургасан вансэмбэрүүг нь үнэрлэхгүй байхын аргагүй үрийн минь зулай шиг
Хөх уулсыг нь бишрэхгүй байхын аргагүй өвгөд шиг минь
Хүйн гол нь ижий шиг минь зөөлөн байдаг юмаа энэ диваажингийн
Энэ диваажинд
Хэн нэгэн хүн биений эрээгүй шуналд автаж
Тэртээх оддын гүнээс мөнхийн оронг мөрөөдөж
Тэргэл сарны доор өвдөг сөхрөн залибарч
Энхжингийн энэ диваажинд сэтгэл үл ханаад
Гэгээн хүний дүрд хувилснаа чамлагсад
Амьсгалийн тоо цэг дээр ирэхэд
Амар амагалангийн энэ диваажингийн утгыг ойлгоод
Сар нарны энэ орчлонд сэтгэл нь хоргодож
Сүнс нь сүүдэр үгүй тэнүүчилдэг юм гэнэ билээ
Тиймээ энд
Уруул мэт навчис нь өнгөө хувилгаж одоход
Улаахан жимсгэнэ нь цасан доор нь зүүдэлж байдаг
Моддыг дарсан цас нь бодь биеэ хувилгаж одоход
Мойлын төгөл цэцэглэж байдаг юм аа
Энд
Цаг хугацааны цагаан шувуу нисэвч
Урсгал минь энд урсаж үндэс минь энд хавж
Уулсын дундаас чоно нь улианд
Үүлсийн дэргэд шонхор нь хашхичаанд омогшиж оршино
Модун Ш
