Хархорум хотын туурийг дэрлээд хэвтэх чулуун мэлхийг хараад Өвөр Монголын Төрийн шагналт яруу найрагч Л.Одсэрийн бичсэн шүлгийг толилуулж байна.
Өвөр Монголын Жирэмийн чуулганы Дархан хошууны Зоригт вангийн хороонд төрсөн “Л.Одсэрийн утга уянгын товчоо” (5 боть) номыг залж авчирлаа. Л.Одсэр бол Төрийн шагналт яруу найрагч бөгөөд Дундад Улсын Зохиолчдын эвлэлийн гишүүн, Гавьяат найруулагч, соёлын гавьяат зүтгэлтэн юм.
Чамайг бодож сэтгэл гэгэлзэнэ
Чиний тухай бодолд үерлэнэ
Чин сэтгэл минь чамайг л үгүйлж
Чанх дэргэд минь байвч би чамаар л дутна
Аав минь надад амлахдаа
Харвасан одны хэлтэрхийг
Дэнгийн гэрлээр асааж өгнө гэж
Хав харанхуй шөнийг
Харамлана харамлана чамайг л ганцхан харамлана
Ханиа л гэж ганцхан өмчилсөн гэргийгээ
Бурханаас хүртэл харамлана
Чамтай учирахад өвөл байсан хайрт минь
Чимээгүй догдлох зүрхний хэмнэл эвдсэн учрал
Уйдах завгүй залуу насны дурсамжинд мөнхөрсөн
Ухаангүй дурлалын мөр үлдээсэн амраг минь…
Яруу найрагч, сэтгүүлч дүү Т.Дарханхөвсгөлийн маань мэндэлсэн өдөр өнөөдөр тохиож буй аж.
Сүх барин ой руу явахад..,
Ургаж буй моддын дуу нүдээ аньсан ч сонсогдоод
Гар хоосон буцаж ирэхэд
“Модоо яасан бэ?” гэх охиныхоо асуултанд
“Маргааш” гэж хариулсаар
“Тагтаа Паблишинг” монголын яруу найргийн ерээд оны төлөөлөл зургаан яруу найрагчийг танилцуулж байна. Энэ удаад бидний оролдлого зургаан яруу найрагч, цөөн шүлгээр хязгаарлагдаж буй нь үгийн их далайгаас сувд шүүрдэн атгахан ч хүрэхгүйг гарган таны өмнө дэлгэж байгаагаас өөрцгүй боловч мэргэн уншигчид яруу сайхан эх хэлнийхээ баялаг далайгаас өөрсдөө ч энэ мэтээр сорлон шүүрдэж эсвээс умбан шумбаж оюун, мэдрэмжийн сайханыг хүртэх нь чөлөөтэйг нурших нь илүүц биз ээ.
Цагийн зүү чаг хийн урагшилна. Бүсгүй байн байн санаа алдан цагийн зүү ширтэн,орцонд чимээ гарах бүр хаалга руу очин дурангаар харна. Гэвч тэр ирсэнгүй. Үүр гэгээртэл нойргүй хүлээсэн бүсгүй тэсвэр алдан зүүрмэглэх мөчид хаалга торхийн дуугарч тэр орж ирлээ. Гэхдээ түүний бие нь ирсэн боловч бүсгүйг гэх сэтгэлээ хаа нэгтээ гээгээд иржээ.Чимээгүйхэн алхсаар орж ирээд хажууд нь цаашаа харан хэвтэх түүнийг хараад бүсгүйн нойр сэргэв. Үүрийн гэгээ нээлттэй салхивчаар алгуурхан тусахад хажууд нь хэвтэх тэр эрийн мөрөн дээр арилгаж амжаагүй уруулын будаг тамгалсан юм шиг дурайна. Бүсгүй аажуухан түүн лүү дөхнө. Урьд нь нарийхан мэт санагддаг ор нь түүнд маш өргөн мэт түүнд хүрэх нь ихээ хол мэт санагдана.
Цасан ширхэг эргэлдэн бүжсээр
Цээжний гүнээс догдлол айсуй
Чамайг сансан сэтгэлийн алсад
Чамд дуулсан дуу эгшиглэнэ
Ургаж хагдардаг цэцэгстэй бид даанч ижил
Үерлэж ширгэдэг голтой бид дэндүү адил
Угтаа бид байгалиасаа төрөөд
Унаж эцэст нь байгальдаа л уусдаг байна
