Би хадмынхаа байрны жижиг өрөөнд толгой хоргоддог нэгэн. Хадмын хатавч сахисан хүргэн, хадны завсарт хавчуулагдсан халиуны зулзага хоёр ижил юм аа гэдгийг яс махандаа шингэтэл ойлгож яваа зовсон амьтан. “Энэ нэг юм угаалгын өрөө эзлээд таг болчихлоо” гэж загнуулахгүйн тулд нүүрээ хам хум угаасан болж зогсохдоо би:
Ангилал: Бие биелгээ
Үргэж ниссэн шувуу хаачдагыг би мэдэхгүй
Өрөвдөж хайрлах сэтгэл хаанаас ирдэгийг мэдэхгүй
Өөлөхийн аргагүй гэж төсөөлсөн ертөнц
Өнө мөнхийн бүхэн мөрөөдөл байсныг л мэдэрсэн
Яг одоо би таныг өөртөө авмаар байна
Ярих мэт нүдийг чинь,
Харах мэт үгийг чинь…
Эзэлмээр байна би таныг
Өнгөт лааны өчүүхэн гэрлээр шөнийг чимэглэн
Өөдөсхөн эрээн даавууг тасчуулан жаргах тэр л үед чинь
Өрхөө ээж чинь татаад лаагаан асааж
Өөдөс даавуу нийлүүлэн ухаан бодлоон чам руу хөврүүлж суугаа
Дон дон хийгээд хөг ордоггvй ятга шиг
Догдлохоо больсоон, энэ муу сэтгэл
Уянгатай сайхан vг, хайрын харц, халуун амьсгаанд
Уярахаа больсоон залуу минь, намайг бvv зовоо
Ямх охид шиг эрчүүд яасанч олон болоов дээ
Яргай ташууранд цаг хугацаа гуядагдаад
Өмд нь дэндүү нарийдаад өмсөж зүүхэн өөрчлөгдөөд
Өнөө цагийн хөвгүүд зуданд өеөдсөн төлөг шиг болж
Хархорум хотын туурийг дэрлээд хэвтэх чулуун мэлхийг хараад Өвөр Монголын Төрийн шагналт яруу найрагч Л.Одсэрийн бичсэн шүлгийг толилуулж байна.
Өвөр Монголын Жирэмийн чуулганы Дархан хошууны Зоригт вангийн хороонд төрсөн “Л.Одсэрийн утга уянгын товчоо” (5 боть) номыг залж авчирлаа. Л.Одсэр бол Төрийн шагналт яруу найрагч бөгөөд Дундад Улсын Зохиолчдын эвлэлийн гишүүн, Гавьяат найруулагч, соёлын гавьяат зүтгэлтэн юм.
Чамайг бодож сэтгэл гэгэлзэнэ
Чиний тухай бодолд үерлэнэ
Чин сэтгэл минь чамайг л үгүйлж
Чанх дэргэд минь байвч би чамаар л дутна
Аав минь надад амлахдаа
Харвасан одны хэлтэрхийг
Дэнгийн гэрлээр асааж өгнө гэж
Хав харанхуй шөнийг
Харамлана харамлана чамайг л ганцхан харамлана
Ханиа л гэж ганцхан өмчилсөн гэргийгээ
Бурханаас хүртэл харамлана